5:205
PSYCHOPANNYCHIA.
est.
Tunc
muta
est,
quae
confiteri
non
potest
ad
salutem,
quod
crediderit
ad
iustitiam.
Surda
est,
quae
vivam
illam
vocem
non
audit.
Clauda
est,
imo
se
sustinere
non
potest,
ubi
non
habet
cui
dicat:
Tenuisti
manum
dexteram
meam,
et
in
voluntate
tua
deduxisti
me.
Nullo
denique
vitae
officio
fungitur.
Sic
enim
loquitur
propheta
(Bar.
3,
14),
quum
vult
ostendere
fontem
vitae
esse
apud
Deum:
Disce
ubi
sit
prudentia,
ubi
sit
virtus,
ubi
sit
intellectus,
ubi
sit
diuturnitas
vitae
et
victus,
ubi
sit
lumen
oculorum
et
pax.
Quid
ultra
ad
mortem
requiritis?
Et
ne
hic
aqua
nobis
haereat,
nobiscum
cogitemus,
qualem
vitam
nobis
attulerit
Christus:
et
succurret,
a
quo
genere
mortis
nos
redemerit.
Utrumque
nos
docet
apostolus
(Ephes.
5,
14):
Surge,
inquit,
qui
dormis,
et
exsurge
a
mortuis,
et
illuminabit
te
Christus.
Ubi
non
cinerem
alloquitur:
sed
eos
qui
involuti
peccatis
inferos
et
mortem
secum
ferunt.
Alibi
(Ephes.
2,
1;
Coloss.
2,
13):
Et
vos,
quum
essetis
mortui
peccatis,
convivificavit
vos
in
Christo,
donans
vobis
omnia
delicta.
Ergo
quemadmodum
apostolus
nos
mori
peccato
dicit,
dum
exstinguitur
concupiscentia
in
nobis
(Rom.
O,
2):
ita
et
Deo
morimur,
dum
viventi
concupiscentiae
nostrae
in
nobis
subiecti
sumus.
Imo
vero
(ut
uno
verbo
complectamur
quod
de
vidua
delitiante
ait)
viventes,
morimur
(1
Tim.
5,
6):
hoc
est,
immortales
sumus
ad
mortem.
Quia
licet
anima
sensum
suum
retineat,
tamen
mala
concupiscentia
quasi
stupor
quidam
est
mentis.
Iam
vero
qualis
qualis
erat
illa
animae
mors,
Christus
tamen
pro
nobis
ea
defunctus
est.
Quod
enim
prophetiis
[fol.
27]
promissum
erat,
de
eius
victoria
contra
mortem,
ipse
morte
sua
praestitit.
Prophetae
pronunciabant:
Praecipitabit
mortem
in
aeternum
(Ies.
25,
8).
Item,
Ero
mors
tua,
o
mors:
morsus
tuus,
o
inferne
(Os.
13,
14).
Item:
Ante
faciem
eius
ibit
mors
(Hab.
2,
5).
Apostoli
iam
facta
denunciant.
Destruxit
quidem
mortem:
illuminavit
autem
vitam
per
evangelium
(2
Tim.
1,
10).
Rursum:
Et
enim
si
per
unius
delictum
mors
regnavit
per
unum,
multo
magis
ii
qui
exuberantiam
gratiae
acceperunt,
per
vitam
regnabunt
in
Christo
(Rom,
5,
17).
Haec
fulgura,
non
verba,
si
possunt,
sustineant.
Quum
enim
ex
Adam
dicant
esse
mortem,
quod
fatemur,
non
quam
ipsi
fingunt,
sed
eam
quam
in
animam
cadere
nuper
docuimus,
nos
rursum
vitam
a
Christo:
quod
infitiari
non
possunt.
In
comparatione
Adae
et
Christi,
totius
controversiae
cardo
vertitur.
Concedant
primum
apostolo
necesse
est,
non
modo
instauratum
in
Christo
id
omne
quod
in
Adam
collapsum
fuerat,
sed
quanto
fuerit
effusior
gratiae
quam
peccati
virtus,
tanto
Christum
fuisse
potentiorem
in
restituendo,
quam
Adar
in
perdendo.
Palam
enim
praedicat,
non
esse
d(
ium
ut
peccatum:
sed
longe
exuberasse:
non
quidem
in
plures
homines,
sed
abundantius,
in
quibus
exuberavit.
|