1:205  [CO  1.  205]  nempe  sacro  evangelii  verbo,  regantur  oportet,  si  gratiam  quam  in  Christo  semel  obtinuerunt,  retinere  volunt;  nulla  servitute  teneantur, [p. 420]  nullis  vinculis  adstringantur.  Fingunt  quidem  Solones  isti,  suas  constitutiones  leges  esse  libertatis,  suave  iugum,  onus  leve;  sed  mera  esse  mendacia  quis  non  videat?  Nullam  ipsi  quidem  legum  suarum  gravitatem  sentiunt,  qui  abiecto  Dei  timore  tam  suas  quam  divinas  leges  secure  ac  strenue  negligunt.  Qui  vero  aliqua  salutis  suae  cura  tanguntur,  plurimum  abest  ut  se  liberos  existiment,  quamdiu  his  laqueis  implicantur.  Videmus  quanta  cautione  versatus  sit  in  hac  parte  Paulus  (1  Cor.  7)  ut  ne  una  quidem  in  re  laqueum  iniicere  ausus  fuerit.  Neque  id  nulla  causa.  Prospiciebat  certe  quantum  vulnus  infligeretur  conscientiis,  si  earum  rerum  necessitas  illis  imponeretur,  quarum  relicta  esset  a  Domino  libertas.  Contra,  numerari  vix  possunt  constitutiones,  quas  isti  gravissime  aeternae  mortis  denunciatione  sanxerunt,  quas  severissime  exigunt,  ceu  ad  salutem  necessarias,  et  in  his  permultae  sunt  observatu  difficillimae,  omnes  vero  in  turba  impossibiles:  tantus  est  acervus.  Qui  ergo  fieri  poterit,  ut  non  extrema  anxietate  et  terrore  perplexi  urantur,  quibus  tanta  difficultatis  moles  incumbit?  Quare  breviter  ex  iis  quae  iam  docuimus  constituendum  est,  [OS  234]  nullis  talibus  constitutionibus  conscientias  nostras  apud  Deum  obstringi,  quae  in  hoc  feruntur,  ut  animas  intus  coram [p. 421]  Deo  ligent,  et  religionem  iniiciant,  ac  si  de  rebus  ad  salutem  necessariis  praeciperent.  Tales  autem  sunt  omnes  quae  ecclesiasticae  constitutiones  hodie  vocantur,  quae  pro  vero  ac  necessario  Dei  cultu  ingeruntur.  Atque  ut  sunt  innumerae,  ita  infinita  sunt  ad  captandas  illaqueandasque  animas  vincula.  Quid  igitur?  Nullane  est  potestas  ecclesiastica?  Haec  enim  cogitatio  simpliciores  multos  anxios  habet,  quibus  nos  potissimum  scribimus.  Respondemus:  esse  sane,  sed  quae  in  aedificationem  data  sit,  ut  Paulus  testatur,  non  in  destructionem  (2  Cor.  10  et  13);  qua  qui  legitime  utuntur,  nihil  se  plus  esse  existimant,  quam  ministros  Christi  et  dispensatores  mysteriorum  Dei.  Eam  recte  definierit,  qui  appellant  verbi  Dei  ministerium  (1  Cor.  4);  his  enim  finibus  a  Christo  terminata  est,  cum  mandavit  apostolis,  irent,  ac  docerent  omnes  gentes,  quaecunque  illis  praeceperat  (Matth.  ult.).  Cuius  mandati  legem  utinam  sibi  propositam  esse  meminissent,  qui  ecclesiae  Dei  olim  praefuerunt  et  nunc  etiam  praesunt;  ita  et  veris  pastoribus  praeclare  sua  constaret  dignitas,  nec  de  potestate  falso  gloriarentur,  qui  populum  Dei  plus  quam  tyrannica  iniquitate  vexant.  Nam  hic  memoria  repetendum  est,  quod  obiter  quodam  loco  indicavimus.  Quidquid  autoritatis  ac  dignitatis  scriptura,  sive  prophetis,  sive  sacerdotibus,  sive  apostolis,  sive  apostolorum  successoribus [p. 422]  defert,  id  totum