51:204
sunt
illuminati,
vanitatem
sectari
et
nihil
differre
ab
infidelibus
et
caecis,
quibus
nulla
unquam
affulsit
lux
veritatis:
nimis
absurdum
est.
Quare
merito
ex
superioribus
concludit
ut
vita
demonstrent
se
non
frustra
Christi
fuisse
discipulos.
Et
quo
plus
vehementiae
habeat
exhortatio,
contestatur
eo
per
nomen
Dei
:
ut
sciant
aliquando
reddendam
esse
rationem
si
contempserint.
Quemadmodum
et
reliquae
gentes.
Intelligit
eos,
qui
nondum
ad
Christum
conversi
erant:
sed
interim
Ephesios
admonet
quam
necessaria
sit
illis
resipiscentia,
quum
naturaliter
similes
sint
perditis
et
damnatis
hominibus:
ac
si
diceret.
Misera,
et
quam
merito
horretis,
aliarum
gentium
conditio
vos
ad
mutandum
ingenium
incitet.
Vult
ergo
differre
ab
incredulis
fideles:
et
causas
discriminis
opponit,
quemadmodum
videbimus.
Quod
ad
priores
spectat,
mentem
eorum
damnat
vanitatis.
Porro
meminerimus
eum
generaliter
loqui
de
omnibus,
qui
spiritu
Christi
regeniti
non
sunt.
Mentem
eorum
vanam
esse
pronuntiat.
Atqui
ea
est,
quae
primas
tenet
in
hominis
vita,
quae
sedes
est
rationis,
quae
voluntati
praeit,
quae
vitiosos
appetitus
coercet.
Unde
et
regina
etiam
a
sorbonicis
theologastris
nuncupatur.
At
vero
Paulus
nihil
illi
reliquum
facit
praeter
vanitatem.
Quasi
etiam
parum
expresse
loquutus
foret,
filiam
eius
Scavowcv
nihilo
meliore
titulo
insignit.
Sic
enim
interpretor
hoc
vocabulum.
Nam
etsi
cogitationem
significat,
quia
tamen
hic
singulari
numero
positum
est,
ad
facultatem
ipsam
refertur.
Plato
circa
finem
libri
sexti
de
Republica
medium
illi
locum
inter
voyjacv
%od
m'aitv
assignat.
Sed
quum
docet
versari
circa
geometrica,
nimis
restringit,
quod
ad
praesentem
locum
pertinet.
Nam
quemadmodum
Paulus
homines
nihil
videre
prius
asseruit,
ita
nunc
addit,
ratiocinando
caecos
esse,
etiam
in
summis
rebus.
Eant
nunc
homines
et
libero
arbitrio
superbiant,
cuius
moderatricem
tanta
ignominia
notari
audiunt.
Sed
huic
sententiae,
ut
videtur,
experientia
palam
repugnat.
Neque
enim
ita
caeci
sunt
homines,
quin
aliquid
cernant:
neque
ita
vani,
quin
aliquid
iudicent.
Respondeo,
quod
ad
regnum
Dei,
et
totam
spiritualis
vitae
rationem,
tale
esse
lumen
rationis
humanae
ut
parum
a
tenebris
differat:
quoniam
mox
exstinguitur
antequam
viam
monstraverit.
Talem
quoque
esse
perspicientiam,
ut
nihilo
plus
valeat
quam
caecitas:
quoniam,
antequam
4d
frugem
perveniat,
protinus
evanescit.
Sunt
enim
vera
principia
quasi
scintillae:
sed
quae
naturae
pravitate
suffocantur,
antequam
applicentur
ad
verum
usum.
Exempli
gratia,
esse
Deum,
et
eum
colendum
esse
a
nobis,
omnes
sciunt
:
sed
fit
vitio
nostro,
et
ignorantia
quae
in
nobis
praevalet,
ut
a
confusa
illa
notitia
statim
ad
idolum
transiliamus
et
illud
colamus
Dei
loco.
In
Dei
cultu
deterius
etiamnum
|