5:204
esse,
quum
mortua
est,
mortemque
illam
aliud
quidpiam
esse
quam
(quod
obtinere
volunt)
in
nihilum
redigi.
Neque
id
etiam
tacuerunt
scripturae,
si
animum
inducerent,
illis
potius
sensum
suum
accommodare,
quam
arroganter
affirmare,
quidquid
cerebrum
adhuc
a
somno
fumosum
dictaverit.
An
vero
quum
Deus
adversus
hominem
'peccatorem
sententiam
hanc
pronunciat:
Pulvis
es,
et
in
pulverem
reverteris
(Gen.
3,
19),
aliud
dicit,
quam
quod
sumptum
e
terra
est,
in
terram
rediturum?
Quo
igitur
anima?
an
in
vsepulcrum
descendit,
ad
marcorem
et
putredinem?
Atque
ista
quidem
paulo
post
apertius.
Nunc
quid
tergiversantur?
Audivimus,
quod
terrae
e&t,
terrae
etiam
reddendum.
Cur
spiritum
hominis
sub
terras
demergimus?
Non
dicit
hominem
in
terram
rediturum,
sed
qui
pulvis
est,
reversurum
in
pulverem.
Is
vero
pulvis
est,
qui
formatus
est
de
limo
terrae:
ille
in
pulverem
revertitur,
non
spiritus,
quem
aliunde
quam
e
terra
acceptum
Deus
homini
dedit.
x\d
hunc
modum
legimus
in
libro
Iob:
Memento
quia
sicut
lutum
feceris
me,
et
in
pulverem
reduces
me
(Iob.
10,
9).
Hactenus
de
corpore.
Paulo
post
subdit
de
spiritu:
Vitam
et
misericordiam
tribuisti
mihi,
et
visitatio
tua
custodivit
spiritum
meum
(ibid.
v.
12).
Illa
igitur
vita
non
erat
reditura
in
pulverem.
Moi>
animae
longe
alia
est:
iudicium
scilicet
Dei,
cuius
gravitatem
misera
anima
ferre
non
potest,
quin
tota
confundatur,
concidat
et
dispereat:
ut
et
scripturae
nos
docent,
et
usu
ipso
experti
sunt,
quos
Deus
horrore
illo
aliquando
perculit,
[fol.
26]
Ut
enim
ab
Adam
incipiamus,
qui
primus
exitiale
illud
stipendium
meruit,
quo
animo
putamus
fuisse,
imo
quid
omnino
fuisse,
quum
horribilem
illam
vocem
audivit:
Adam
ubi
es?
Facilius
sane
est
cogitare,
quam
dicere:
quanquam
ne
cogitari
quidem
potest,
nisi
sentiatur.
Et
quemadmodum
maiestas
Dei
quam
sit
sublimis,
verbis
explicari
non
potest:
ita
nec
quam
terribilis
sit
ira
iis,
quibus
incumbit.
Vident
praesentem
Dei
omnipotentis
gravitatem:
quam
ut
effugiant,
in
mille
abyssos
se
demergere
parati
sunt,
effugere
tamen
non
possunt.
Et
quis
non
fateatur
hanc
esse
veram
mortem?
Hic
rursum
dico,
verbis
opus
non
habere
eos,
qui
aliquando
conscientiae
cauterio
compuncti
sunt:
qui
vero
experti
non
sunt,
audiant
scripturas:
quibus
Deus
i^oster,
ignis
consumens
est:
qui
dum
in
iudicio
loquitur,
occidit.
Talem
noverant,
qui
dixerunt:
Non
loquatur
Dominus
nobiscum,
ne
forte
moriamur
(Deut.
5,
25;
18,
16;
Ex.
20,
19).
Vultis
bciro
quae
sit
animae
morb?
Deo
carere,
a
Deo
desertam
esse,
sibi
relictam
esse.
Si
enim
Deus
eius
vita
est,
perdit
vitam
suam,
quum
perdit
Dei
praesentiam.
Atque
ut
quod
dictum
est
in
universum,
partibus
ostendatur:
si
extra
Deum
lux
non
est,
quae
nocti
nostrae
luceat:
ubi
lux
illa
se
subduxerit,
anima
certe
in
tenebris
suis
sepulta,
caeca
|