51:203  203  EPIST.  PAULI  AD  EPHESIOS  204  municationis  studium,  ut  placide  simul  proficiant.  Sic  ergo  autore  Paulo  habenda  est  ratio  consensus,  ne  interea  negligatur  veritas,  vel  ea  omissa  inter  se  homines  pro  suo  arbitrio  conspirent  Quo  refellitur  papistarum  improbitas,  dum  posthabito  Dei  verbo  nos  ad  sua  placita  adigere  contendunt.  16.  Ex  quo  totum.  Optima  ratione  confirmat,  nostra  omnia  incrementa  huc  debere  tendere,  ut  altius  provehatur  Christi  gloria  :  quoniam  ipse  est,  qui  nobis  omnia  suppeditat:  idem  ipse  est,  qui  nos  servat  incolumes,  ut  nisi  in  ipso  salvi  esse  non  possimus.  Quemadmodum  enim  ex  radice  humorem  ducit  tota  arbor:  ita  quidquid  habemus  vigoris,  a  Christo  fluere  nobis  docet.  Verum  tria  notanda  sunt.  Primum,  illud  quod  dixi,  quidquid  vitale  est  aut  salubre  quod  per  membra  spargitur,  id  a  capite  manare  :  ut  in  membris  nihil  sit  praeter  administrationem.  Secundum,  quod  talis  sit  distributio,  ut  inter  se  communicare  opus  habeant  propter  finitam  cuiusque  mensuram.  Tertio,  quod  sine  mutua  caritate  salvum  esse  nequeat  corpus.  Itaque  dicit  a  capite  per  membra,  tanquam  per  canales,  subministrari  quidquid  fovendo  corpori  necessarium  est.  Dicit  item  corpus  tunc  demum  vegetum  esse  et  recte  valere,  si  connexum  sit.  Praeterea  certum  modum  attribuit  unicuique  membro.  Ultimo  docet  caritate  aedificari  ecclesiam.  In  aedificationem  sui  facit.  Significat  nullum  esse  utile  augmentum  nisi  quod  universo  corpori  respondeat.  Fallitur  ergo  si  quis  seorsum  crescere  appetit.  Quid  enim  vel  cruri,  vel  brachio  profuerit,  si  enormi  copia  abundet,  si  longius  os  extendatur,  nisi  quod  gravabitur  noxio  tumore?  Ita  si  in  Christo  volumus  censeri,  nemo  sibi  aliquid  sit:  sed  alii  aliis  simus  quidquid  sumus.  Id  fit  per  caritatem,  quae  ubi  non  regnat,  nulla  est  ecclesiae  aedificatio,  sed  mera  dissipatio.  17.  Hoc  ergo  dico  et  testificor  in  Domino,  ne  ambuletis  amplius  quemadmodum  et  gentes  reliquae  ambulant:  18.  in  vanitate  mentis  suae,  excaecatae  in  intelligentia,  alienatae  a  vita  Dei  propter  ignorantiam  quae  in  illis  est,  propter  caecitatem  cordis  earum:  19.  quae  postquam  dolore  tangi  desierunt,  se  ipsas  tradiderunt  lasciviae,  ad  perpetrandam  omnem  immunditiem  cum  aviditate.  17.  Hoc  ergo.  Postquam  de  regimine  disseruit,  quod  constituit  Christus  ut  ecclesiam  suam  aedificet,  iam  admonet  quales  in  vita  Christianorum  fructus  parere  debeat  illa  doctrina  cuius  meminit.  Vel  si  mavis,  per  species  enarrare  incipit  quaenam  sit  illa  aedificatio,  quae  ex  doctrina  sequi  debet.  Ac  primum  quidem  ab  infidelium  vanitate  eos  revocat,  argumentum  inducens  a  repugnantibus.  Nam  eos,  qui  edocti  sunt  in  Christi  schola  et  salutis  doctrina