51:201
201
CAPUT
IV.
202
dati
sunt
in
Christi
doctrina,
tametsi
nondum
perfecti
sint,
habent
tamen
tantum
prudentiae
et
roboris,
ut
sciant
deligere
quid
sit
optimum,
et
constanter
pergant
in
recto
cursu.
Ita
fidelium
vita,
quae
assiduo
profectu
ad
statum
suum
gradum
adspirat,
adulescentiae
similis
est.
Quod
ergo
dixi,
nunquam
in
hac
vita
nos
esse
viros,
non
debet
trahi
ad
alterum
extremum,
quod
vocant:
ac
si
non
fieret
progressus
extra
pueritiam.
Nam
postquam
Christo
nati
sumus,
debemus
adolescere,
ita
ut
non
simus
intelligentia
pueri.
Hinc
apparet
qualis
sub
papatu
sit
Christianismus,
ubi
quam
diligentissime
possunt,
in
hoc
laborant
pastores
ut
plebem
in
prima
infantia
detineant.
Qui
fluctuemur
et
circumferamur.
Duabus
metaphoris
eleganter
miseram
eorum
trepidationem
exprimit,
qui
solide
non
recumbunt
in
verbum
Domini.
Primum
naviculis
facit
similes,
quae
medio
in
mari
variis
fluctibus
iactatae,
certum
cursum
non
tenent
:
nec
arte
aut
consilio
reguntur,
sed
abripiuntur
quocunque
impetus
tulit.
Deinde
comparat
eos
vel
stipulis,
vel
aliis
rebus
infirmis,
quae
prout
se
ventus
moverit,
agitantur
huc
et
illuc,
et
saepe
in
contrarias
partes.
Sic,
inquam^
necesse
est
instabiles
moveri,
quibus
fundamentum
in
quo
acquiescant
non
est
aeterna
Dei
veritas.
Haec
iusta
poena
est
adversus
omnes,
qui
in
homines
potius
quam
Deum
respiciunt.
Contra
vero
testatur
Paulus,
fidem,
quae
Dei
verbo
nititur,
invictam
stare
adversus
omnes
Satanae
insultus.
Quovis
vento
doctrinae.
Pulchra
metaphora,
dum
omnes
hominum
doctrinas,
quibus
ab
evangelii
simplicitate
distrahimur,
appellat
ventos.
Deus
enim
verbum
suum
dedit,
in
quo
actis
radicibus
maneamus
immoti.
Homines
autem
huc
et
illuc
suis
figmentis
nos
abducunt.
Quum
addit
per
astum
hominum,
significat
semper
futuros
impostores,
qui
fidei
nostrae
immineant
et
insidias
tendant:
sed
nihil
profecturos,
si
Dei
veritate
fuerimus
muniti.
Quorum
utrumque
diligenter
notandum
est.
Turbantur
enim
permulti,
simul
atque
emergunt
vel
sectae,
vel
impia
aliqua
dogmata.
Atqui
nec
Satan
quiescere
potest
quin
semper
puram
Christi
doctrinam
conetur
et
tentet
obscurare
suis
mendaciis:
et
Deus
fidem
nostram
his
certaminibus
vult
probari.
Deinde
quum
audimus
istud
esse
optimum
et
praesentissimum
remedium,
ne
circumveniamur
ullis
erroribus,
opponere
doctrinam
illam,
quam
a
Christo
et
apostolis
didicimus:
ea
vero
non
vulgaris
consolatio
est.
Unde
apparet
quanta
sit
papatus
et
quam
exsecranda
impietas,
ubi
omnem
verbo
Dei
certitudinem
abrogant,
et
aliam
fidei
constantiam
esse
negant,
quam
si
ab
hominum
autoritate
pendeamus.
Nam
si
quis
haesitet,
frustra
verbum
Dei
consuli
docent:
sed
decretis
suis
standum
esse.
Nos
vero
legem,
pro-
|