1:201
[CO
1.
201]
Errant
et
in
eo
plerique
quod
perinde
ac
si
sua
libertas
incolumis
ac
salva
non
esset,
nisi
testes
haberet
homines,
promiscue
et
imprudenter
ea
utuntur.
Qua
importuna
usurpatione
infirmos
fratres
saepenumero
offendunt.
Videas
hodie
quosdam,
quibus
sua
libertas
non
videtur
consistere,
nisi
per
esum
carnium
die
veneris
in
eius
possessionem
venerint.
Quod
edunt,
non
reprehendo;
sed
exigenda
est
ex
animis
falsa
istaec
opinio.
Siquidem
cogitare
debebant,
nihil
se
sua
libertate
novum
consequi
in
hominum
conspectu,
sed
apud
Deum,
et
tam
in
abstinendo
constitutam
esse
quam
in
utendo.
Si
coram
Deo
nihil
referre
intelligunt,
vescanturne
carnibus
an
ovis,
rubrisve,
an
nigris
vestibus
induantur,
satis
superque
est.
Iam
soluta
est
conscientia,
cui
eius
libertatis
beneficium
debebatur.
Ergo
etiamsi [p.
412]
posthac
carnibus
tota
vita
abstineant
et
colorem
unum
perpetuo
ferant,
non
minus
liberi
sunt.
Imo
ideo
liberi
sunt,
quia
libera
conscientia
abstinent.
Perniciosissime
vero
labuntur,
quod
fratrum
infirmitatem
nullius
pensi
habent,
quam
sic
sustineri
a
nobis
decet,
ne
quid
temere
admittamus
cum
eius
offendiculo.
Verum
interdum
quoque
interest
coram
hominibus
asseri
nostram
libertatem.
Et
hoc
fateor;
modus
tamen
summa
cautione
tenendus
est,
ne
infirmorum
curam,
quos
nobis
tantopere
Dominus
commendavit,
abiiciamus.
Dicam
hic
itaque
de
scandalis
nonnihil,
quo
in
discrimine
habenda
sint,
quae
cavenda,
quae
item
negligenda,
unde
postea
statuere
liceat,
quis
sit
inter
homines
libertati
nostrae
locus.
Placet
autem
vulgaris
illa
partitio,
quae
scandalum
aliud
datum,
aliud
acceptum
tradit,
quando
et
apertum
scripturae
testimonium
habet,
nec
inepte
exprimit
quod
significat.
Si
quid
importuna
aut
levitate,
aut
lascivia,
aut
temeritate,
non
ordine
nec
suo
loco
facias,
quo
imperiti
imbecillesque
offendantur:
scandalum
abs
te
datum
dicetur,
quoniam
tua
culpa
factum
fuerit,
ut
eiusmodi
offensio
suscitaretur.
Ac
omnino
scandalum
in
re
aliqua
datum
dicitur,
cuius
culpa
ab
autore
rei
ipsius
profecta
est.
Scandalum
acceptum
vocatur,
cum
res
alioqui
non
improbe
nec
importune [p.
413]
admissa,
malevolentia,
aut
sinistra
quadam
animi
malignitate,
in
offensionis
occasionem
rapitur.
Non
enim
hic
datum
[OS
230]
erat
scandalum,
sed
sinistri
illi
interpretes
sine
causa
accipiunt.
Priore
illo
scandali
genere,
non
nisi
infirmi
offenduntur,
hoc
autem
secundo
acerba
ingenia
et
pharisaica
supercilia.
Quare
alterum
vocabimus
scandalum
infirmorum,
alterum
pharisaeorum;
ac
sic
libertatis
nostrae
usum
temperabimus,
ut
fratrum
infirmorum
ignorantiae
cedere
debeat,
Pharisaeorum
austeritati
nequaquam.
Quid
enim
infirmitati
dandum
sit,
abunde
multis
locis
ostendit
Paulus
(Rom.
14).
Infirmos,
inquit,
in
fide
suscipite.
Item:
ne
posthac
alius
alium
iudicemus.
Verum
|