51:200
diei
esse
illam
necessitatem,
docet
usque
in
finem
oportere
ita
fieri.
Vel
ut
clarius
loquar,
hic
admonet
usum
ministerii
non
esse
temporalem,
sicuti
paedagogiae
cuiuspiam:
sed
perpetuum
quamdiu
in
mundo
versamur.
Somniant
enim
fanatici
homines,
inutile
esse
ministerium,
simul
atque
ad
Christum
introducti
fuerimus.
Superbi,
qui
pias
sapere
volunt
quam
oportet,
quasi
puerilia
rudimenta
contemnunt.
Paulus
autem
reclamat,
pergendum
esse
in
hoc
cursu,
donec
amplius
nihil
nobis
desit:
hoc
est,
usque
ad
mortem
proficiendum
ita
esse
sub
unius
Christi
magisterio,
ut
non
pudeat
nos
ecclesiae
esse
discipulos,
cui
partes
istas
Christus
mandavit.
In
unitatem
fidei.
Sed
annon
statim
ab
initio
regnare
debet
inter
nos
fidei
unitas?
Regnat
quidem
(fateor)
inter
Dei
filios:
sed
nondum
ita
absolute
ut
sibi
mutuo
occurrerint.
Nam
in
tanta
naturae
imbecillitate
satis
est,
si
magis
in
dies
ac
magis
alii
aliis,
et
omnes
simul
Christo
accedant.
Nomen
enim
occursus
arctissimam
illam
colligationem
significat,
ad
quam
adhuc
adspiramus,
nunquam
perveniemus,
nisi
carne
hac
exuti,
quae
semper
multis
ignorantiae
et
incredulitatis
reliquiis
est
implicita.
Quod
sequitur
de
c
o
g
n
i
t
i
o
n
e
filii
Dei,
exegetice
positum
existimo.
Voluit
enim
apostolus
exponere
quaenam
sit
vera
fides,
et
ubi
consistat:
nempe
quum
filius
Dei
cognoscitur.
Nam
in
ipsum
solum
respicere
debet
fides,
ab
illo
pendere,
in
illo
quiescere
et
concludi.
Ultra
si
tendat,
evanescet:
neque
amplius
erit
fides,
sed
fallacia.
Meminerimus
ergo,
veram
fidem
ita
in
Christo
contineri,
ut
praeter
eum
nihil
sciat,
adeoque
nec
scire
appetat.
In
virum
perfectum.
Appositive
legendum
est,
ac
si
dixisset:
quae
est
ultima
Christianorum
perfectio.
Et
cur
istud?
quia
est
plena
aetas
in
Christo.
Neque
enim
stulti
homines
in
Christo
perfectionem
suam
quaerunt
ut
decebat.
Sed
inter
nos
istud
principium
valere
debet,
nihil
esse
extra
Christum,
nisi
noxium
et
exitiale.
Quisquis
ergo
vir
est
in
Christo,
ille
demum
omni
ex
parte
est
absolutus.
Aetas
p
l
e
n
i
t
u
d
i
n
i
s
pro
iusta,
vel
matura.
Hic
porro
nulla
fit
mentio
senectutis^
quae
in
hoc
progressu
locum
non
habet:
nam
cum
ista
spirituali
Christi
aetate
simul
etiam
crescit
vigor:
quod
autem
senescit\
ad
interitum
inclinat.
14.
Ne
amplius
simus.
Quemadmodum
de
maturitate
virilis
aetatis
disseruit,
ad
quam
tendimus
toto
vitae
curriculo:
ita
non
debere
nos
pueris/esse
similes,
dum
in
eiusmodi
profectu
sumus,
admonet.
Aliquid
enim
medium
statuit
inter
pueritiam
et
provectam
aetatem.
Pueri
quidem
sunt,
qui
nondum
gressum
firmarunt
in
via
Domini,
sed
vacillant:
qui
nondum
constitutum
habent
quam
viam
tenere
debeant,
sed
modo
huc,
modo
illuc
inclinant,
semper
dubii,
semper
inconstantes.
Qui
autem
vere
sun-
|