1:200  [CO  1.  200]  sit,  sive  de  peccatorum  remissione  inquietae  sint  ac  sollicitae,  sive  anxiae  sint,  utrum  opera  imperfecta  et  vitiis  carnis  nostrae  inquinata  Deo  placeant,  sive  de  rerum  indifferentium  usu  torqueantur.  Quare  perverse  interpretantur,  vel  qui  suis  cupiditatibus  ipsam  praetexunt  ut  bonis  Dei  donis  abutantur  in  suam  libidinem,  vel  qui  nullam  esse  putant,  nisi  coram  hominibus  usurpatam,  ideoque  in  ea  utenda  nullam  infirmorum  fratrum  rationem  habent.  Primo  genere  maiorem  in  modum  hoc  saeculo  peccatur.  Nullus  fere  est,  cui  sumptuoso  esse  per  facultates  liceat,  quem  non  delectet  in  coenarum  apparatu,  in  cultu  corporis,  in  extruendis  domibus  luxuriosus  splendor;  qui  non  omni  lautitiarum  genere  inter  alios  eminere  velit,  qui  non  sibi  in  suo  nitore  mirifice  blandiatur.  Et  haec  omnia  sub  christianae  libertatis  praetextu  defenduntur.  Aiunt  res  esse  indifferentes.  Fateor,  modo  iis  indifferenter  quis  utatur.  Caeterum  ubi  nimis  cupide  appetuntur,  ubi  superbe  iactantur,  ubi  luxuriose  effunduntur,  [p.410]  iis  vitiis  conspurcantur.  Inter  res  indifferentes  optime  dinstinguit  illud  Pauli  (Tit.  1):  omnia  munda  mundis;  coinquinatis  autem  et  infidelibus  nihil  mundum,  quando  polluta  est  eorum  mens  et  conscientia.  Cur  enim  maledicuntur  divites,  qui  consolationem  suam  habent,  qui  saturati  sunt,  qui  nunc  rident,  qui  dormiunt  in  lectis  eburneis,  qui  coniungunt  agrum  agro,  quorum  convivia  citharam,  lyram,  tympanum  et  vinum  habent  (Luc.  6.  Amos  6.  Ies.  5)?  Certe  et  ebur  et  aurum  et  divitiae  bonae  Dei  creaturae  sunt,  hominum  usibus  permissae,  imo  Dei  providentia  destinatae.  Nec  ridere,  aut  saturari,  aut  novas  possessiones  veteribus  atque  avitis  adiungere,  aut  concentu  musico  delectari,  aut  vinum  bibere,  usquam  prohibitum  est.  Verum  istud  quidem,  sed  ubi  rerum  copia  suppetit,  in  delitiis  volutari  ac  se  ingurgitare,  mentem  et  animum  inebriare  praesentibus  voluptatibus  novisque  semper  inhiare:  haec  a  legitimo  donorum  Dei  usu  longissime  absunt.  Tollant  ergo  immoderatam  cupiditatem,  tollant  immodicam  profusionem,  tollant  vanitatem  et  arrogantiam,  ut  pura  conscientia,  Dei  donis  pure  utantur.  Ubi  ad  hanc  sobrietatem  animus  compositus  fuerit,  habebunt  legitimi  usus  regulam.  Desit  rursum  haec  moderatio,  plebeiae  communesque  delitiae  nimiae  sunt.  Nam  illud  vere  dicitur:  in  burro  et [p. 411]  rudi  panno,  saepe  animum  purpureum  habitare;  interdum  sub  bysso  et  purpura  simplicem  humilitatem  latere.  Ita  in  suo  quisque  ordine  vel  tenuiter,  vel  [OS  229]  modice,  vel  splendide  vivat;  ut  meminerint  omnes  se  a  Deo  ali,  ut  vivant,  non  ut  luxurientur;  ac  legem  hanc  christianae  libertatis  putent,  si  cum  Paulo  (Phil.  4)  didicerint,  in  quibus  sunt,  iis  contenti  esse;  si  norint  et  humiles  esse  et  excellere,  si  docti  sint  ubique  et  in  omnibus  et  saturari  et  esurire  et  abundare  et  penuriam  pati.