8:20
pro
iustitiae
suae
defensione
certabant,
quae
nihil
quam
fumus
erat,
sed
tamen
Christo
pretiosior
illi&
videbatur.
Utrique
violento
impetu
ruebant
ad
oppugnandum
evangelium,
sed
hi
furiosius:
ut
palam
fieret,
nihil
hypocritis
esse
virulentius.
De
hoc
scandalo
Christus
ipse
generaliter
loquitur:
quum
dicit,
filios
saeculi
evangelii
lucem
odio
habere,
ne
mala
ipsorum
opera
appareant
(Ioann.
3,
20).
Nam
remoto
evangelio,
tanquam
luce
exstincta,
lucet
in
tenebris
fallax
et
evanida
carnis
sapientia,
regnumque
obtinet
:
ficta
vero
sanctitas,
alas
suas
fastuose
l)
circumquaque
extendit.
Simul
atque
unicus
sol
iustitiae
Christus
cum
evangelii
sui
claritate
emergit,
non
tantum
evanescunt
illa
quae
prius
suum
culmen
honoris
occupabant,
sed
instar
stercoris
reputantur.
Hinc
illae
scilicet
lacrymae.
Haec
illa
est
exitialis
offensio,
de
qua
alibi
Paulus
loquitur,
quod
propriam
iustitiam
volentes
stabilire,
iustitiae
Dei
subiecti
non
fuerint
(Rom.
10,
3).
Quod
hodie
quoque
experimur.
Paucos
enim
videas
sapientiae
suae
persuasione
inflatos,
qui
non
sint
obstinati
[pag.
20]
veritatis
hostes.
Hypocritae
vero
usque
ad
rabiem
infesti.
Et
quae
alia
causa
Bunello2)
fuit,
cur
ab
evangelio
deficeret,
nisi
quod
homo
ad
ostentationem
natus,
et
sibi
plus
nimio
placens,
in
ordinem
se
cogi
aegre
sustinebat?
Unum
exempli
causa
nominavi.
Utinam
non
multos
haberet
sui
similes.
Quid
autem
nobis
agendum?
Sinamus
illos
impingere
in
lapidem
offensionis,
ut
idem
illis,
quod
olim
Iudaeis,
eveniat.
Volentes
iustitiam
statuere,
inquit
Paulus,
iustitiae
Dei
non
sunt
subiecti.
Ita
fit
ut
in
sua
caecitate
pereant.
Libenter,
inquam,
nos
inanes
ac
nudos
Christo
offeramus:
quo
nos
suis
bonis
impleat,
sua
gloria
vestiat:
atque
hoc
genus
scandali
abolitum
erit.
Verum
mare
quodammodo
exhauriendum
suscipiam,
si
velim
scandala
omnia
excutere,
et
ordine
recensere,
quae
sibi
miseri
homines
in
suam
perniciem
ex
scripturae
doctrina
struunt.
Neque
enim
temere
modo
impingunt,
si
qua
occurrit
difficultas,
1)
comme
un
paon
2)
Petrus
Bunellus
patre
Normanno
natus
Tolosae
humaniores
literas
docud,
inter
Ciceronianos
elegantissimus,
ipso
Aldo
Manutio
teste.
Amicus
Io.
Sturmii
fuit,
in
rebus
evangelicis
primum
liberius
sentiens,
sicut
plerique
Galli
qui
literis
favebant
renascentibus.
Postea
Lazaro
Bayfio
legato
gallico
apud
Venetos
adiunctus
fuit,
item
eiusdem
successori
lo.
de
Silva
episcopo
Vauriensi,
quem
deinde
in
Galliam
redeuntem
sequutus,
aliquot
per
annos
in
eivs
sede
episcopali
otium
literarium
egit.
Denique
iterum
in
Italiam
profectus
Taurini
fatis
concessit
a.
1546
aetatis
quadragesimo
septimo.
{Hist.
eccl.
1.
48.
Sammarthani
elogia
Gallorum.
Bayle
ete.)
Evangelici
apostatam
appellabant
tum
ob
pelagianismi
crassioris
errorem,
tum
quia
apud
Silvam
ep.
agens,
qui
et
ipse
apostata
erat,
et
fidelium
persequutor,
silentio
approbabat
quae
patronus
atrocia
in
evangelicos
dioeceseos
Vauriensis
et
iubebat
ipse
et
exsequi
alios
passus
est.
|