7:20
Sed
opponitur
contra,
quod
ita
sacerdos
posset
annihilare
sacramentum.
1)
Ad
hoc
respondeo,
quod
non
est
sacramentum,
ubi
non
est
intentio.
Probatur
secundo:
Quia
supervacuae,
imo
etiam
stultae
essent
quaestiones
doctorum:
si
sint
centum
hostiae,
cum
una:
et
sacerdos
non
intendat
consecrare
nisi
centum,
quid
iuris
tunc
esset?
et
utrum
una
non
remaneat
panis?
Item,
quae
ex
omnibus
debeat
illo
casu
separari
pro
pane?
vel
potius,
utrum,
quia
fuit
abusiva
intentio,
fuerit
inefficax
similiter
in
omnibus,2)
et
oporteat
iterum
incipere?
Quod
autem
Lutherani
dicunt,
debere
clare
et
alta
voce
pronunciari
verba,,
hoc
nihil
est,
quia
magis
convenit
dignitati
mysterii
bassa
voce
recitare.
ANTIDOTUM.
Christus
non
uni
dicit:
Si
volueris,
habebis
corpus
meum,
et
aliis
dabis:
sed
suos
simul
omnes
alloquitur,
quum
promittit
se
daturum
suum
corpus.
Siquidem
ad
eos
destinatur
promissio,
quibus
dictum
erat:
Accipite,
manducate.
Ergo
neque
in
hominis
quantumvis
impii,
neque
in
diaboli
etiam
potestate
est,
hanc
promissionem
facere
irritam.
Atque
huc
pertinent
patrum
sententiae,3)
quum
dicunt,
sacramento
nihil
detrahi,
neque
perire
quidquam
de
eius
virtute,
qualiscunque
sit
minister.
Constituimus
ergo
nihil
esse
absurdius,
quam
relinquere
hoc
in
arbitrio,
vel
potius
libidine
impii
ministri,
ut
ecclesiam
privet
Christi
beneficio,
quoties
visum
fuerit.
Neque
vero
minus
absurdum
est,
hac
potestate
praeditos
fingere
sacerdotes,
ut
quoties
placuerit
consecrare,
illis
liceat,
etiam
praeter
Christi
institutum.
Subest
enim
promissio
mandato,
cui
annexa
est.
Ideo
Christi
corpus
non
habent,
nisi
qui
secundum
regulam
ab
ipso
positam
coenam
celebrant.
Constituimus
ergo,
frivolam
et
nihili
esse
consecrationem,
ubi
sacerdos
sibi
soli,
seorsum
ab
aliis,
consecrare
audet.
Neque
enim
magicae
incantationis
verba
sunt:
Hoc
est
corpus
meum:
sed
promissionem
continent,
actioni
a
Christo
institutae
servientem.
Unde
et
illud
perperam
fieri
constat,
quod
levi
susurro
demurmurantur,
quum
palam
clara
voce
pronunciari
debeant:
sicut
etiam
ex
contextu
patet:
Accipite,
manducate,
hoc
est
corpus
meum.
Qua
ratione
Augustinus4)
consecrationis
verbum
appellat,
verbum
fidei
quod
praedicatur.
1)
et
qu'on
en
seroit
prive
toutes
fois
et
quantes
a
son
credit.
2)
et
qu'il
les
faille
faire
passer
ensemble
sous
un
fidelium.
3)
Aug.
in
omnibus
libris
contra
Donatistas
et
alibi.
4}
Homil,
in
Ioann.
80.
|