48:20
loqui
illic
de
se
Davidem,
ut
conditionem
regni
Christi
describat.
Psalmus,
inquam,
ille
communem
totius
ecclesiae,
quae
corpus
est
filii
Dei,
imaginem
continet.
Proinde
in
capite
ipso,
quae
illic
habentur,
impleri
oportuit,
sicuti
impleta
evangelistae
referunt.
Nunc
si
quis
obiiciat,
non
competere
in
Iudam,
quae
in
hostes
Davidis
fuerant
dicta:
promptum
erit
excipere,
eo
ipso
competere
potius,
quia
David
non
se
illic
solum
respiciat,
quasi
ab
ecclesiae
corpore
separatum:
sed
potius
tanquam
unum
ex
Christi
membris,
adeoque
eius
imaginem
gestans
prodeat
in
medium
illius
nomine.
Hanc
singularem
personam
Davidi
fuisse
impositam
quisquis
tenebit,
ut
Christum
figuraret:
non
mirabitur
huic
aptari,
quod
in
illo
fuit
adumbratum.
Quare
etsi
totam
ecclesiam
comprehendat1),
a
capite
sumit
initium,
ac
praecipue
describit
quae
passurus
esset
Christus
ab
impiorum
manu.
Scimus
enim
ex
Pauli
doctrina
(Col.
1,
24),
quidquid
malorum
patiuntur
sancti,
afflictionum
Christi
esse
partes
et
ad
complementum
earum
spectare.
Illa
certe
connexio
ac
series
a
Davide
fuit
observata,
vel
potius
a
spiritu
Dei,
qui
per
os
Davidis
totam
ecclesiam
docere
voluit.
Quod
autem
de
Christi
persequutoribus
communiter
dictum
est,
iure
in
antesignanum
"confertur:
cuius
ut
impietas
et
scelus
eminet,
sic
poena
conspicua
et
memorabilis
esse
debet.
Si
quis
rursum
obiiciat,
imprecationes
referri
in
Psalmo,
non
vaticinia:
ideoque
improprie
Petrum
colligere,
hoc
oportuisse
fieri:
facilis
est
solutio.
Neque
enim
David
perverso
aut
vitioso
carnis
affectu
ad
vindictam
expetendam
incitatus
fuit,
sed
spiritum
habuit
ducem
ac
directorem.
Vim
ergo
praedictionum
habent,
quaecunque
instinctu
spiritus
precatus
est,
quia
non
alia
spiritus
exposcit
quam
quae
praestare
Deus
apud
se
decrevit,
et
nobis
quoque
vult
polliceri.
Quum
autem
duo
ex
Psalmis
diversa
testimonia
citet
Petrus,
prius
huc
tendit
:
Iudam
cum
nomine
et
familia
fuisse
delendum,
ut
vacuus
esset
locus:
alterum
vero,
quod
ex
Psalmo
centesimo
nono
adducitur,
fuisse
alium
subrogandum,
qui
in
eius
vicem
subiret.
Pugnare
quidem
in
speciem
videntur
habitatio
deserta
et
successio
:
sed
quia
priore
loco
spiritus
tantum
e
medio
tollendos
ecclesiae
adversarios
pronuntiat,
ut
locum
vacuum
et
sine
habitatore
relinquant,
quantum
ad
ipsos
pertinet:
hoc
non
impedit,
quin
alienus
postea
successor
locum
desertum
occupet.
Imo
hoc
poenae
gravitatem
auget,
quod
honos,
postquam
ablatus
est
indigno,
transfertur
ad
alienum.
Et
episcopatum
eius.
Non
potuit
magis
proprie
hebraica
vox
transferri,
pecudah:
Praefecturam
enim
significat,
ab
inspectione
sic
dictam.
Nam
qui
uxorem
interpretantur,
eos
contextus
refellit.
De
uxore
enim
sequitur
proximo
versu:
Ut
fiat
*)
Comprehendens.
|