45:20
19.
Ego
sum
Gabriel.
His
verbis
significat
angelus,
non
sibi,
sed
Deo
a
quo
missus
est,
et
cuius
mandatum
pertulit,
abrogatam
esse
fidem,
atque
ita
Zachariae
exprobrat,
quod
in
Deum
contumeliosus
fuerit.
Adstare
coram
Deo
perinde
valet
ac
praesto
esse
ad
obsequium,
ac
si
diceret,
se
non
hominem
esse
mortalem,
sed
coelestem
spiritum,
nec
temere
advolasse,
sed
ut
decet
ministrum
Dei
fideliter
defunctum
esse
suo
officio:
unde
sequitur,
Deum
promissionis
autorem
in
persona
sui
nuntii
indigne
laesum
et
contemptum
esse.
Eodem
tendit
illa
Christi
sententia
(Luc.
10,16),
Qui
vos
spernit,
me
spernit,
ete.
Quanquam
enim
non
e
coelo
ad
nos
defertur
evangelii
praedicatio
per
angelos,
quia
tamen
eam
a
se
profectam
tot
miraculis
testatus
est
Deus,
et
Christus,
princeps
angelorum
ac
caput,
eam
.semel
ore
suo
publicavit,
ut
in
perpetuum
sanciret,
non
minor
illi
constare
debet
maiestas,
quam
si
testes
haberet
omnes
angelos
palam
e
coelo
clamantes.
Imo
apostolus
in
epistola
ad
Hebraeos
vocem
evangelii,
quae
in
ore
hominum
personat,
legi
per
angelos
latae
aequare
non
contentus
argumentum
a
minori
ad
maius
deducit:
Si
sermo,
inquit,
per
angelos
allatus
non
impune
reiectus
fuit,
multo
minus
vindictam
effugient,
qui
spernunt
hodie
Christi
vocem,
cuius
est
coelum
et
terram
concutere
(Hebr.
10,
28.
12,
25).
Discamus
ergo
fidei
obedientiam
praestare
Deo,
quam
pluris
facit
omnibus
victimis.
Gabriel
sonat
robur,
aut
fortitudinem,
vel
principatum
Dei,
ac
nomen
hoc
angelo
nostra
causa
fuit
inditum,
ut
discamus
nihil
angelis
proprium
affingere,
quum
divinum
sit
quidquid
habent
virtutis.
Participium
Tiapsaxyjxac
temporis
quidem
est
praeteriti,
sed
in
eiusmodi
verbis
satis
notum
est
praeteritum
sumi
praesentis
loco,
praesertim
ubi
actus
continuus
notatur.
Porro
angelus,
ut
nuper
dictum
est,
perpetuum
se
Dei
ministrum
his
verbis
esse
asserit.
Evangelizandi
verbum
crimen
Zachariae
amplificat,
quod
Deo
rem
laetam
et
optabilem
benigne
pollicenti
ingratus
fuerit.
20.
Et
ecce
eris
tacitus.
Genus
hoc
poenae
consentaneum
fuit
Zachariae
infligi,
ut
mutus
promissionis
eventum
exspectet,
quam,
quum
silentio
audire
deberet,
obstrepero
suo
murmure
quasi
abruperat.
Fides
suum
silentium
habet,
ut
Dei
verbo
audientiam
faciat.
Deinde
suas
quoque
habet
loquendi
vices,
ut
respondeat,
Amen,
secundum
illud
(Hos.
2,
23),
Dicam
illis:
Populus
meus
vos:
et
ipsi
dicent
mihi,
Tu
Deus
noster.
Quia
vero
Dei
verbo
temere
obloquutus
erat
Zacharias,
haec
ei
gratia
non
conceditur,
ut
statim
prorumpat
in
gratiarum
actionem,
sed
illi
ad
tempus
eripitur
linguae
usus,
quae
nimium
festinaverat.
Clementer
tamen
Deus
poenam
mitigat.
Primum,
quia
eam
decem
mensibus
finit:
deinde,
quia
Zachariam
beneficio,
quo
indignus
erat,
privari
tamen
non
patitur.
Ea-
|