43:20
iram
Dei,
ut
nulla
sit
spes
veniae,
quod
scilicet
tanta
sit
scelerum
congeries,
ut
merito
iam
Deus
sumpturus
sit
ultimam
vindictam,
quia
mediocris
castigatio
non
sufficeret.
Nunc
ergo
tenemus
consilium
prophetae.
Iam
venio
ad
ipsa
verba:
quia
spreverunt,
inquit,
legem
Iehovae.
Hic
damnat
Iudaeos
apostasiae,
quod
abiecerint
cultum
Dei,
et
puram
religionis
doctrinam.
Est
hoc
gravissimum
crimen.
Videmus
ergo
prophetam
hic
libere,
et
qua
decebat
sinceritate
damnare
scelera
populi
sui,
ideoque
non
fuisse
locum
calumniae,
si
postea
severus
esset
censor
et
iudex
contra
Israelitas:
quia
scilicet
hic
non
leviter
attingit
delictum
aliquod
in
tribu
Iehudah,
sed
dicit
esse
apostatas
et
perfidos,
qui
abiecerint
legem
Dei.
Sed
quaeritur
cur
tam
atrociter
accuset
Iudaeos
propheta,
quum
tamen
adhuc
vigeret
illic
religio,
quemadmodum
vidimus
in
vaticiniis
Hoseae.
Sed
facilis
responsio
est,
illic
etiam
corruptum
fuisse
Dei
cultum,
quanquam
non
ita
palam
desciverant
ut
Israelitae.
Nam
apud
Israelitas
manebat
quidem
circumcisio,
sed
sacrificia
eorum
polluta
erant,
templa
erant
quasi
lupanaria:
putabant
se
Deum
colere,
sed
quia
templum
fuerat
erectum
in
Beth-el
contra
mandatum
Dei,
fuit
totus
ille
cultus
plenus
sacrilegiis*
Iudaei
erant
aliquanto
puriores:
sed
scimus
ipsos
quoque
degenerasse
a
genuino
Dei
cultu.
Quare
non
immerito
propheta
hic
dicit
sprevisse
legem
Dei.
Sed
notanda
est
expositio,
quae
mox
additur,
quod
scilicet
non
custodierint
eius
statuta.
Quomodo
igitur
probat
Amos
Iudaeos
fuisse
foedifragos,
et
repudiata
lege
Dei
delapsos
fuisse
ad
impias
superstitiones?
quia
scilicet
non
custodierunt
praecepta
Dei.
Videtur
tamen
hic
nimium
aspere
ipsos
tractare.
Fieri
enim
poterit
ut
quis
vel
per
negligentiam
et
incuriam,
vel
alio
vitio
non
prorsus
servet
mandata
Dei,
et
tamen
non
ideo
sit
foedifragus,
neque
apostata.
Respondeo,
in
his
prophetae
verbis
non
perstringi
duntaxat
negligentiam
in
Iudaeis,
sed
damnari
ipsos,
quod
data
opera,
hoc
est,
scientes
et
volentes
discesserint
a
mandatis
Dei,
excogitaverint
sibi
diversos
cultus.
Hoc
est
igitur
non
servare
praecepta
Dei,
quum
homines
non
manent
sub
eius
lege,
sed
audacter
sibi
fabricant
novos
cultus,
non
respiciunt
quid
Deus
iubeat,
sed
arripiunt
quidquid
illis
placet,
ac
venit
ipsis
mentem.
Hoc
crimen
nunc
propheta
damnat
in
Iudaeis.
Hinc
etiam
sequitur
ipsos
sprevisse
legem
Dei.
Neque
enim
unquam
sibi
tantum
sumerent
homines,
ut
aliquid
mutarent
in
Dei
cultu,
sed
valeret
apud
eos
quae
debet
Dei
reverentia:
si
hoc
esset
illis
persuasum,
non
esse
sapiendum
nisi
ex
ore
Dei,
certe
continerent
se
sub
eius
mandatis.
Ubi
ergo
sibi
comminiscuntur
novos
cultus
et
fictitios,
satis
hoc
ipso
demonstrant
se
non
curare
quid
velit
Dominus,
quid
praecipiat,
quid
vetet.
Hoc
igitur
modo
spernunt
eius
legem,
vel
etiam
abiiciunt.
|