41:20
Hic
ergo
locus
nos
admonet,
ne
prostituamus
nos
hominum
libidini
in
servitutem.
Serviat
quisque
proximis
suis,
quantum
fert
caritas:
deinde
ut
postulat
etiam
usus.
Interea
nemo
mala
conscientia
flecti
se
sinat
in
hanc
vel
illam
partem:
quia
ubi
desinit
esset
liber,
cogetur
perferre
quascunque
contumelias,
et
obsequi
foedissimis
imperiis
:
quemadmodum
videmus
contingere
et
lenonibus
et
aliis,
qui
vel
avaritiae
principum
serviunt,
vel
ambitioni,
vel
crudelitati.
Ubi
enim
semel
obnoxii
esse
coeperunt,
sunt
miserrima
mancipia,
neque
possunt
effugere
extremas
quasque
necessitates,
quin
contumeliose
serviant,
et
centies
provocent
contra
se
et
Deum
et
homines.
Nunc
sequitur,
18.
Tunc
profectus
est
rex
in
palatium
suum1
et
pernoctavit
in
ieiunio
(ieiunus)
et
instrumenta
musica
(alii
vertunt
coenam,
ve],
mensam:
sed
hoc
non
quadraret:
quia
prius
dixit
regem
pernoctasse
ieiunum
:
melius
igitur
convenit
diversa
interpretatio,
quod
instrumenta
musica)
non
fuerint
allata
coram
ipso
(atque
ita
cessaverint
omnes
laetitiae
et
oblectationes),
et
somnus
(etiam)
discessit
ab
eo.
Hic
refert
Daniel
seram
regis
poenitentiam:
quia
etiamsi
fuerit
in
maximo
luctu,
non
correxit
tamen
suum
delictum.
Et
hoc
multis
accidit,
qui
non
obduruerunt
ad
contemptum
Dei
et
pravitatem:
trahuntur
ab
aliis,
et
sibi
in
vitiis
suis
displicent:
interea
tamen
pergunt.
Utinam
huius
mali
magis
rara
essent
exempla.
Sed
passim
occurrunt
ante
oculos
nostros.
Darius
ergo
hic
nobis
proponitur
quasi
medius
inter
improbos
et
sceleratos,
et
inter
rectos
et
cordatos.
Qui
improbi
sunt,
non
dubitant
Deum
in
se
provocare,
et
excusso
omni
metu
et
pudore
lasciviunt
in
suis
concupiscentiis.
Qui
autem
reguntur
Dei
timore,
etiamsi
dura
certamina
sustineant
cum
carne,
sibi
tamen
fraenum
iniiciunt,
et
cohibent
perversos
suos
affectus.
Sunt
alii
medii,
qui
nondum,
ut
dixi,
obstinati
sunt
in
sua
malitia,
imo
sibi
non
placent
in
corruptelis:
et
tamen
eas
sequuntur
quasi
funiculis
essent
devincti.
Talis
fuit
Darius.
Nam
ubi
oportuerat
ipsum
constanter
repellere
procerum
calumniam,
quum
videret
se
fuisse
ab
illis
ita
illaqueatum,
atque
viriliter
se
adversus
eos
gerere,
imo
exprobrare
quod
ita
facilitate
eius
abusi
essent,
adeo
non
fecit,
ut
potius
obsequutus
sit
eorum
furori.
Interea
luget
in
palatio
suo,
a
cibo
et
omnibus
delitiis
abstinet.
Ita
ostendit
malum
sibi
non
placere,
quod
tamen
ipse
suscepit.
Videmus
ergo
non
sufficere,
si
dum
peccamus,
mordeat
nos
propria
conscientia,
et
tristitiam
aliquam
nobis
exprimat:
ultra
progrediendum
est,
ut
scilicet
tristitia
adducat
nos
usque
ad
poenitentiam,
quemadmodum
etiam
Paulus
docet
(2.
Cor.
7,
10).
Darius
autem
quasi
in
luto
illo
haesit:
quum
lugeret,
|