25:20
ut
Deum
diligant,
quam
ut
custodiant
eius
praecepta,
hinc
docemur,
fontem
et
causam
obedientiae,
amorem
esse
quo
Deum
ut
patrem
amplectimur.
Quomodo
autem
in
mille
generationes,
satius
est
ex
secundo
praecepto
petere:
quia
non
potest
ea
res
paucis
verbis
perstringi.
10.
Et
rependens
odio.
Hic
nulla
fit
mentio
vindictae
in
tres
et
quatuor
aetates.
Caeterum
qui
exponunt
Deum
impiis
beneficia
conferre
dum
in
hoc
mundo
sunt
superstites,
ut
tandem
ultimo
interitu
eos
perdat,
nimis
violenter
torquent
verba.
Nec
probabile
est
quod
afferunt
alii,
Deum
in
facie
sua
vel
in
ira
rependere
impiis
mercedem
odii.
Faciem
ergo
eorum
interpretor
quorum
contumaciae
Deus
se
opponit,
dum
prosternit
arrogantiam.
Alludit
enim
ad
eorum
superbiam
ac
audaciam
:
quia
non
dubitant
Deum
ultro
lacessere,
ac
si
ad
confligendum
animo
vel
potentia
destitueretur.
Pronunciat
ergo,
nihil
eos
protervia
illa
et
frontis
duritie
proficere,
quin
oris
improbitatem
et
frontis
impudentiam
deiiciat.
Significat
autem
eos
certo
sensuros
quod
spernunt
iudicium,
ac
si
ante
oculos
illud
repraesentaret.
Addit
praeterea
non
acturum
se
cum
impiis
qua
solet
cum
filiis
suis
clementia.
Nam
hos
ita
castigat,
ut
semper
in
salutem
utilis
sit
moderatio,
illis
vero
poenam
exitialem
denunciat
:
quia
etsi
videtur
eundem
erga
utrosque
communiter
tenere
modum,
dum
temporales
poenas
infligit,
quod
tamen
fidelibus
cedit
in
medicinam,
reprobis
praeludium
est
aeterni
interitus.
Porro
quod
dicit
se
vindictam
sumpturum
absque
mora,
videtur
non
congruere
cum
aliis
scripturae
locis,
ubi
pronunciat
se
tardum
esse
ad
iram,
clementem,
et
longae
patientiae.
Deinde
videtur
quoque
experientia
refelli
:
quia
non
statim
prosilit
ad
exigendas
poenas,
sed
lente
progreditur,
ut
morae
tarditatem
gravitate
compenset.
Atqui
tenendum
est
quod
dicitur
in
Psalmo
(90,
4),
mille
annos
quasi
diem
unum
esse
in
oculis
eius.
Itaque
ubi
eum
cunctari
putamus,
pro
sua
infinita
sapientia,
festinat
quantum
opus
est.
Dissimulat
quidem
ad
tempus,
ut
hoc
modo
ad
resipiscendum
homines
invitet:
sed
negat
moram
se
facturum:
et
pronunciat
se
instar
turbinis
repente
venturum,
ut
iudicia
sua
acceleret,
ne
in
sua
securitate
torpeant
impii.
Discamus
ergo,
quietis
et
aequis
animis
exspectare
opportunum
vindictae
tempus.
12.
Et
erit,
propterea.
Videtur
Deus
ita
ex
compacto
agere,
ut
nullam
spem
gratiae
faciat
nisi
mutuo
respondeant.
Et
certe
haec
legalis
est
loquendi
forma
ubi
interponitur
conditio,
Deum
suis
benefacturum,
si
ita
suis
obsequiis
promeriti
fuerint.
Sed
tenendum
est
quod
alibi
vidimus,
postquam
Deus
ita
pepigit,
ne
irrita
sit
promissio,
ipsum
descendere
ad
gratuitam
veniae
promissionem,
qua
indignos
sibi
reconciliat.
Ita
prima
pactio
nonnisi
ad
dam-
|