5:199
PSYCHOPANNYCHIA.
Hoc
etiam
acerrimum
telum
est
contra
eos,
quod
responsum
est
latroni
imploranti
misericordiam
(Luc.
23,
42
ss.).
Rogaverat
ille,
Memento
mei
Domine,
dum
veneris
in
regnum
tuum.
Audit,
Hodie
mecum
eris
in
paradiso.
Ille
se
affuturum
latroni
promittit,
qui
ubique
est.
Et
paradisum
promittit,
quia
satis
delitiarum
habet,
qui
Deo
fruitur.
Neque
illum
reiicit
in
longam
dierum
seriem,
sed
eo
ipso
die
vocat
ad
delitias
regni
sui.
Iactatur
istorum
cavillum,
quo
Christi
verbum
eludunt.
Unus,
inquiunt,
dies
sicut
mille
anni,
in
conspectu
eius
(2
Petr.
3,
8).
Sed
non
meminerunt
Deum
humanis
sensibus
se
accommodare,
quoties
hominibus
loquitur.
Neque
legunt
diem
[fol.
21J
unum
in
scripturis
positum,
pro
mille
annis.
Quis
ferat
hunc
interpretem,
qui
quum
audierit
ex
Deo,
aliquid
hodie
futurum,
cogitet
annorum
millia?
An
vero,
quum
Ninivitis
Ionas
denunciaret,
Adhuc
quadraginta
dies,
et
Ninive
subvertetur:
poterant
illi
exspectare
Dei
iudicium
secure,
donec
quadragies
mille
anni
effluerent?
Neque
hoc
sensu
dixit
Petrus
mille
annos
in
conspectu
Dei
sicut
diem
unum.
Sed
quum
pseudoprophetae
aliqui
dies
et
horas
supputarent,
ut
Deum
mendacii
arguerent,
qui
non
ad
primum
eorum
votum
promissa
solveret:
admonet
apud
Deum
esse
aeternitatem,
cui
mille
anni
vix
sunt
unum
momentum.
Quoniam
vero
sentiunt
se
teneri
adhuc
implicitos,
contendunt,
hodie,
in
scripturis
significare
tempus
novi
testamenti,
sicut
heri,
veteris.
Huc
torquent
quod
in
epistola
ad
Hebraeos
legitur:
Iesus
Christus
heri,
et
hodie,
ipse
in
saecula
(Hebr.
13,
8).
Hic
vero
toto
coelo
errant.
Nam
si
heri
tantum
fuit,
aliquando
coepit
esse
qui
non
erat
ante
initium
veteris
testamenti.
Ubi
erit
Iesus
ille
Deus
aeternus,
iuxta
humanitatem
etiam
primogenitus
omnis
creaturae,
et
agnus
ab
origine
mundi
occisus
(Coloss.
1,
15;
Apoc.
13,
3.
8)?
Deinde,
si
hodie
id
temporis
designat,
quod
intercedit
inter
diem
iudicii
et
Christi
humanitatem,
habemus
paradisum
obventurum
latroni
ante
eum
diem,
quo
surgere
animas
a
somno
suo
docent.
Atque
ita,
eorum
confessione,
extorquebitur,
impletam
promissionem
latroni
datam,
ante
iudicium:
quam,
nisi
post
iudicium,
implendam
negant.
Quod
si
verbum
illud
ad
tempus
trahunt,
quod
iudicium
sequitur:
cur
addit
autor
epistolae,
Et
in
saecula?
Atque,
ut
palpare
possint
suas
tenebras:
si
respiciebat
Christus
in
ea
promissione
tempus
iudicii,
non
debuit
dicere
hodie,
sed
futuro
saeculo.
Quemadmodum
Iesaias,
quum
vellet
significare
resurrectionis
mysterium,
vocavit
Christum,
patrem
futuri
saeculi
(Ies.
9,
6).
Quum
autem
heri
et
hodie
et
in
saecula
dixerit
apostolus,
pro
eo
quod
dicimus,
fuit,
est,
et
erit
(quae
tria
tempora
nobis
aeternitatem
designant)
quid
aliud
agunt
suis
argutiolis,
quam
sensum
apostoli
pervertunt?
Hanc
esse
proprietatem
primi
vocabuli,
ut
tempus
|