1:199
[CO
1.
199]
erit,
tandem
et
de
stuppis
incidet
dubitatio.
Secum
enim
volutabit:
an
[OS
227]
non
sine
mantilibus
coenare
possit,
an
non
sudariis
carere?
Si
cui
paulo
delicatior
cibus
illicitus
visus
fuerit,
demum
nec
cibarium
panem
ac
vulgaria
edulia
tranquillus
coram
Deo
comedet,
dum
in
mentem
veniet,
se
vilioribus
adhuc
cibis
posse
corpus
sustentare.
Si
in
suaviori
vino
haesitant,
deinde
nec
vappam
cum
bona
conscientiae
pace
bibet;
postremo
nec
dulciorem,
mundioremque
aliis
aquam
attingere
audebit.
Denique
eo
demum
veniet,
ut
super
transversam,
quod
dicitur,
festucam
incedere
nefas
ducat.
Non
enim
hic
leve
certamen
inchoatur,
sed
hoc
controvertitur:
an
his
aut
illis
nos
uti
Deus
velit,
cuius
voluntas
consiliis
nostris
ac
factis
omnibus
praeire
debet.
Hinc
alios
desperatione
in
confusionem
abripi
necesse
est,
alios
contempto
Deo
et
abiecto
eius
timore,
viam
sibi
ruina
facere,
quam
expeditam
non
habeant.
Quicunque
enim
tali
dubitatione
impliciti
sunt,
quoquo
se
vertant,
praesentem
ubique
conscientiae
offensionem
vident.
Scio,
inquit
Paulus
(Rom.
14),
quia
nihil
commune
est
(per
commune,
profanum
accipiens)
nisi
qui
existimat
aliquid
commune,
illi
commune
est.
Quibus
verbis
res [p.
408]
omnes
externas
libertati
nostrae
subiicit,
modo
eius
libertatis
ratio
animis
nostris
apud
Deum
constet.
Verum
si
qua
superstitiosa
opinio
scrupulum
nobis
iniiciat,
quae
suapte
natura
pura
erant,
nobis
contaminantur.
Quare
subiicit:
beatus
qui
non
iudicat
seipsum
in
eo
quod
probat.
At
qui
diiudicat,
si
ederit,
condemnatus
est,
quoniam
non
edit
ex
fide.
Porro
quod
non
est
ex
fide,
peccatum
est.
Inter
huiusmodi
angustias,
qui
omnia
secure
nihilominus
audendo
se
animosiores
ostendunt,
nonne
se
tantundem
a
Deo
avertunt?
Qui
vero
aliquo
Dei
timore
penitius
afficiuntur,
cum
et
ipsi
cogantur
multa
admittere
aversante
conscientia,
formidine
consternantur
ac
concidunt.
Omnes
quotquot
tales
sunt,
nihil
donorum
Dei
accipiunt
cum
gratiarum
actione,
qua
tamen
sola
nobis
omnia
in
usum
nostrum
sanctificari,
testatur
Paulus
(1
Tim.
4).
Intelligo
autem
gratiarum
actionem
ex
animo
profectam,
qui
Dei
beneficentiam
et
bonitatem
in
suis
donis
agnoscat.
Nam
multi
quidem
eorum,
Dei
bona
esse
intelligunt
quibus
utuntur
et
Deum
in
operibus
suis
laudant,
sed
cum
sibi
data
esse
persuasum
non
habeant,
quomodo
gratias
Deo
agerent
tanquam
datori?
Videmus
in
summa,
quorsum
haec
tendat
libertas:
nempe,
ut
Dei
donis,
nullo
conscientiae
scrupo,
nulla
animi
perturbatione
utamur,
in
quem
usum [p.
409]
nobis
a
Deo
data
sunt;
qua
fiducia
et
pacem
cum
eo
habeant
animae
nostrae
et
eius
erga
nos
largitatem
agnoscant.
Est
autem
diligenter
observandum,
christianam
[OS
228]
libertatem
omnibus
suis
partibus
rem
spiritualem
esse,
cuius
tota
vis
in
formidolosis
conscientiis
coram
Deo
pacificandis
posita
|