50:198
lex
discipulos
suos
occidit.
Ac
si
diceret:
Vos
falsa
imaginatione
decipitis
miseros
homines,
quasi
ex
lege
vivere
debeant,
eoque
praetextu
in
lege
ipsos
detinetis.
Evangelio
interea
facitis
invidiam:
quasi
in
nihilum
iustitiam
redigat,
quam
ex
lege
habemus.
Atqui
lex
ipsa
est,
quae
nos
sibi
mori
cogit.
Nam
quum
exitium
nobis
minitans,
nihil
nobis
relinquat
praeter
desperationem,
hoc
modo
nos
expellit
a
sui
fiducia.
Facilior
huius
loci
intelligentia
petenda
est
ex
septimo
capite
ad
Romanos.
Illic
enim
pulchre
describit
Paulus
neminem
legi
vivere,
nisi
cui
lex
est
mortua,
hoc
est
otiosa
et
sine
effectu.
Nam
simul
atque
lex
vivere
in
nobis
coepit,
eam
nobis
infligere
lethale
vulnus
quo
perimus
:
et
simul
vitam
emortuo
prius
peccato
inspirare.
Ergo
qui
legi
vivunt,
nunquam
senserunt
vigorem
legis,
ac
ne
gustarunt
quidem
quid
lex
sibi
vellet:
nam
lex
vere
percepta
nos
sibi
mori
cogit.
Hinc
peccatum:
non
autem
a
Christo.
Mori
legi
est
illi
renuntiare
et
ab
eius
imperio
manumitti,
ita
ut
nihil
habeamus
in
ea
fiduciae:
nec
vicissim
nos
sub
iugo
servitutis
captivos
teneat.1)
Ut
Deo
viverem.
Ostendit
genus
mortis
esse
optabile,
ex
quo
invidiae
materiam
captabant
pseudoapostoli.
Significat
enim
nos
legi
nequaquam
ideo
mori
ut
peccato
vivamus,
sed
Deo.
Vivere
Deo,
interdum
quidem
est
vitam
nostram
componere
ad
eius
voluntatem:
ita
ut
nihil
aliud
studeamus
tota
vita,
quam
nos
illi
approbare.
Hic
autem
est
vivere
vitam
Dei
(ut
ita
loquar),
quo
antitheta
inter
se
respondeant.
Nam
qua
ratione
dictum
est,
nos
mori
legi,
eadem
et
vivere
Deo.
In
summa,
admonet
Paulus
mortalem
non
esse
mortem
illam,
sed
potius
causam
melioris
vitae.
Deum
enim
ex
naufragio
legis
nos
suscipere,
eiusque
gratia
in
aliam
vitam
instaurari.
Alias
expositiones
omitto.
Mihi
haec
videtur
genuina
esse
mens
Pauli.
Se
vero
dicens
cum
Christo
crucifixum
esse,
modum
exprimit
qualiter
legi
mortui
Deo
vivamus:
quum
scilicet
insiti
in
mortem
Christi,
arcanam
inde
vim,
tanquam
surculus
a
radice,
haurimus.
Porro
Christus
chirographum
legis
quod
erat
nobis
contrarium,
cruci
suae
affixit.
Ergo
cum
ipso
crucifixi,
ab
omni
legis
maledictione
et
reatu
liberamur.
Qui
hanc
*)
Calvinus
in
margine
sui
exemplaris
addidit:
vel
certe,
quatenus
nos
omnes
addicit
exitio,
nullam
in
ea
vitam
reperire.
Qui
posterior
sensus
melius
convenit.
Christum
enim
huius
mali
autorem
esse
negat,
quod
lex
magis
noxia
sit
quam
utilis
:
sed
inclusam
in
ipsa
lege
esse
maledictionem,
quae
nos
occidit.
Unde
sequitur
mortem,
quae
a
lege
infertur,
vere
esse
mortiferam.
Huic
opponitur
altera
mortis
species
vivifica,
in
societate
crucis
Christi.
Se
igitur
una
cum
Christo
dicit
esse
crucifixum
ut
vivere
inciperet.
Et
distinctio
quae
vulgo
obtinuit
genuinum
sensum
obscurat.
Sic
legunt:
Ego
per
legem
legi
mortuus
sum
ut
Christo
viverem.
Atqui
melius
fluet
diversus
contextus:
Ego
per
legem
legi
mortuus
sum.
Deinde
seorsum:
Ut
Deo
viverem,
crucifixus
sum
cum
Christo.
13*
|