1:198
[CO
1.
198]
nec
in
conspectum
Dominorum
venire
audent,
nisi
exactus
operarum
modus
constiterit.
Filii
vero,
qui
liberalius
et
magis
ingenue
a
patribus
tractantur,
eis
non
dubitant
inchoata
et
dimidiata
opera,
aliquid
etiam
vitii
habentia,
of-
[OS
226]
ferre:
confisi,
suam
obedientiam
et
animi
promptitudinem
illis
acceptam
fore,
etiamsi
minus
exacte
effecerint
quod
volebant.
Tales
nos
esse
oportet,
qui
certo
confidamus
obsequia
nostra
indulgentissimo
patri
probatum
iri:
quantulacunque
sint
et
quantumvis
rudia
ac
imperfecta.
Neque
haec
fiducia
parum
nobis
necessaria
est,
sine
qua
frustra
omnia
conabimur:
si
quidem
nullo
nostro
opere
se
coli
reputat
Deus,
nisi
quod
in
eius
cultum
vere
a
nobis
fiat.
Id
autem
qui
posset
inter
illos
terrores,
ubi
dubitatur,
offendaturne
Deus
an
colatur
nostro
opere?
Atque
ea
causa
est,
cur
autor
epistolae
ad
Hebraeos
quidquid
in
sanctis
patribus
bonorum
operum
fuisse
legitur,
ad
fidem
referat
et
ea
duntaxat
ex
fide
aestimet
(Hebr.
11).
De
hac
libertate
illustris
est
locus
in
epistola
ad
Romanos
(Rom.
6):
ubi
Paulus
ratiocinatur,
peccatum
non
debere
nobis
dominari,
quia
non
sumus
sub
lege,
sed
sub
gratia.
Cum
enim
fideles
hortatus
esset,
ne
peccatum
in
eorum
mortali
corpore
regnaret,
neve
exhiberent
membra
sua
arma
iniquitatis
peccato,
sed
Deo
se
devoverent
tanquam
ex [p.
406]
mortuis
viventes,
et
membra
sua
arma
iustitiae
Deo;
illi
vero
contra
obiicere
possent,
se
adhuc
suam
carnem
secum
ferre
plenam
concupiscentiis
et
peccatum
in
se
habitare:
subiicit
eam
consolationem
a
legis
libertate,
ac
si
diceret:
tametsi
nondum
extinctum
peccatum
ac
iustitiam
in
se
vivere
plane
sentiant,
non
esse
tamen
cur
formident
et
animo
deiiciantur,
quasi
Deum
semper
offensum
habeant
ob
peccati
reliquias,
quando
per
gratiam
a
lege
sint
manumissi,
ne
eius
regula
sua
opera
examinentur.
Qui
vero
peccandum
inferunt,
quia
non
simus
sub
lege,
hanc
libertatem
nihil
ad
se
pertinere
intelligant,
cuius
finis
est
nos
ad
bonum
animare.
Tertia:
ut
nulla
rerum
externarum,
quae
per
se
sunt
ἀδιάφοραι,
religione
coram
Deo
teneamur,
quin
eas
nunc
usurpare,
nunc
omittere
indifferenter
liceat.
Atque
huius
etiam
libertatis
cognitio
perquam
nobis
necessaria
est.
Quae
si
aberit,
nulla
conscientiis
nostris
futura
est
quies,
nullus
superstitionum
finis.
Videmur
hodie
plerisque
inepti,
qui
disceptationem
movemus
de
libero
esu
carnium,
de
libero
feriarum
vestiumque
usu
et
similibus,
ut
illis
quidem
videtur,
frivolis
nugis.
Sed
plus
istis
inest
momenti,
quam
vulgo
creditur.
Nam
ubi
semel
se
in
laqueum
coniecerunt
conscientiae,
longum
et
inextricabilem
labyrinthum
ingrediuntur,
unde
non
facilis
postea [p.
407]
exitus
patet.
Si
quis
dubitare
inceperit,
an
sibi
in
linteis,
indusiis,
sudariis,
mantilibus,
lino
uti
liceat,
nec
de
canabe
postea
securus
13*
|