9:197  197  AD  WESTPHALUM.  198  garriant.  Verba  Christi  quia  figuram  continent,  [pag.  165]  interpretatione  egere  dicimus.  Hanc  aliqua  ex  parte  suppeditant  Lucas  et  Paulus:  quos  probabile  est  clarius  aliis  scripsisse,  quorum  scriptis  suam  interpretationem  addebant.  Respondent  Magdeburgenses,  tropice  et  obscurius  dicta,  per  ea  quae  simpliciter  et  perspicue  dicuntur  debere  exponi.  Hoc  idem  contendimus,  et  quia  cum  tam  duris  et  praefractis  capitibus  nobis  est  negotium,  lectoribus  iudicium  permitto  utra  loquutio  magis  dilucida  sit:  Hic  calix  est  sanguis  meus,  vel:  Hic  calix  est  foedus  in  meo  sanguine.  Certe  quum  semper  obscurior  sit  brevitas,  naturaliter  plus  lucis  afferet  plenior  loquutio.  Et  merito  arguendi  essent  pravae  incogitantiae  Lucas  et  Paulus,  si  rem  a  suis  collegis  clare  expressam  verborum  circuitu  quasi  data  opera  obscurassent.  Tertium  argumentum  est,  non  debere  verba  coenae  ab  aliis  separari,  quae  eodem  fere  temporis  articulo  protulit  Christus.  Atqui  [pag.  166]  saepius  tunc  testatus  est  se  mundum  relinquere.  Solutio  Magdeburgensium  est,  maiorem  utcunque  posse  tolerari,  sed  in  prolixa  illa  concione,  ex  qua  testimonia  citamus  de  discessu  Christi,  non  disseri  de  coenae  mysterio.  Quid  tum?  nobis  enim  fixum  interea  hoc  manet,  quum  coenam  instituere  volens  filius  Dei  diserte  praefatus  sit,  se  a  mundo  discedere,  ut  esset  apud  patrem,  quum  coena  peracta  idem  saepius  iteraverit,  mediam  actionem  sic  debere  intelligi,  ut  posthac  non  nisi  in  coelo  quaeratur:  neque  hoc  modo  confundimus  omnes  Christi  actiones  et  sententias:  sed  quamvis  seorsum  coenam  instituerit,  hoc  tamen  ab  ipsa  pendere  certum  est,  quod  sermonem  liberius  apud  discipulos  facit  de  sua  absentia,  cuius  tam  praeclarum  illis  solatium  dederat.  Neque  est  quod  excipiant  Magdeburgenses,  actum  de  nobis  esse,  si  Christus  nos  plane  dereliquit.  Nam  quum  magnifice  asseramus  spiritualem  Christi  praesentiam,  quae  pro  nihilo  fere  apud  ipsos  ducitur,  has  calumnias  [pag.  167]  futiliter  spargendo  pudorem  suum  prostituunt.  Ergo  Christi  in  coelos  ascensu  praesentiam  carnis  sic  nobis  ablatam  esse  dicimus,  ut  virtute  gratiaque  sua  omnia  impleat,  ut  vim  sui  imperii  extendat  per  totum  orbem,  nec  solum  ut  praesenti  auxilio  nos  tueatur,  sed  etiam  ut  vere  in  nobis  habitet,  imo  carne  sua  et  sanguine  animas  nostras  pascat.  Hoc  modo  non  pugnant  sententiae  istae:  Vado  ad  patrem,  et:  Accipite,  hoc  est  corpus  meum.  Quia  dum  admoniti  sumus  non  esse  in  terra  quaerendum  Christum,  fide  conscendimus  in  coelum,  ut  eo  fruamur.  Volunt  Magdeburgenses  Christum  non  esse  in  mundo  visibili  forma,  sed  invisibiliter  sub  pane  latere.  Hoc  quidem  ipsi:  sed  quis  credet?  Nec  minus  insulsum  est  quod  mox  adiiciunt:  initium  huius  discessionis  fuisse  in  morte  ipsa,  quia  tunc  dixit: