51:197
197
CAPUT
IV.
198
munus
sibi
commissam
assequuntur,
similiter
eius
donum
est.
Alios
quidem
apostolos.
Quum
his
nomen
unum
et
munus,
illis
autem
aliud
assignat,
semper
hoc
ad
illam
diversitatem
membrorum
refertur,
ex
qua
tamen
universi
corporis
integritas
constituitur:
ut
tam
aemulationem
et
invidiam,
quam
ambitionem
tollat.
Hoc
enim
est
quod
rectum
donorum
usum
corrumpit,
dum
sibi
quisque
ad*
dictus
est,
dum
quisque
eminere
vult,
dum
sibi
quisque
placet,
dum
minores
invident
maioribus.
Admonet
ergo,
singulis
aliquid
datum,
non
ut
seorsum
sibi
quisque
habeat
quod
accepit:
sed
ut
in
commune
omnes
conferant.
De
officiis,
quae
hic
recenset,
nonnihil
dictum
fuit
duodecimo
capite
prioris
ad
Corinthios.
Hic
tantum
perstringam,
quantum
loci
expositio
flagitare
videbitur.
Quinque
sunctionum
species
enumerat,
de
quibus
varie
disputari
scio.
Nam
et
quidam
ex
duabus
postremis
unam
tantum
faciunt.
Ego,
aliorum
omissis
opinionibus,
quod
mihi
videtur
dicam.
Apostolos
accipio
non
generaliter
secundum
etymologiam,
sed
in
propria
significatione,
pro
selectioribus
illis
quos
Christus
in
praecipuum
honorem
evexit,
quales
fuerunt
duodecim,
in
quorum
ordinem
postea
adscitus
fuit
Paulus.
Illorum
officium
fuit,
quaquaversum
in
toto
orbe
publicare
evangelii
doctrinam,
plantare
ecclesias,
et
regnum
Christi
erigere.
Ita
non
habebant
singuli
proprias
ecclesias
sibi
attributas:
sed
omnibus
commune
mandatum
erat
praedicandi
evangelii
quocunque
venissent.
Iis
proximi
erant
evangel
i
s
t
a
e
,
et
munus
affine
habebant:
tantum
gradu
dignitatis
erant
dispares.
Ex
quo
genere
erant
Timotheus
et
similes.
Nam
quum
in
salutationibus
illum
sibi
adiungit
Paulus,
non
tamen
facit
in
apostolatu
socium,
sed
nomen
hoc
peculiariter
sibi
vendicat.
Ergo
secundum
apostolos,
istorum
subsidiaria
opera
usus
est
Dominus.
His
duobus
generibus
Paulus
interposuit
prophetas.
Quo
nomine
multi
intelligunt
eos,
qui
pollebant
dono
vaticinandi
de
rebus
futuris:
qualis
fuit
Agabus.
Ego,
quoniam
hic
agitur
de
doctrina,
malo
interpretari
quemadmodum
14.
prioris
ad
Corinthios
pro
eximiis
scilicet
prophetiarum
interpretibus,
ut
eas
in
rem
praesentem
singulari
quodam
revelationis
dono
accommodarent:
sic
tamen
ut
donum
vaticinandi,
quatenus
doctrinae
annexum
erat,
non
excludam.
Per
doctores
et
p
a
s
t
o
r
e
s
unum
officium
ideo
designari
quidam
putant,
quia
disiunctiva
particula,
quemadmodum
in
prioribus,
non
habetur,
quae
alterum
ab
altero
discernat.
Qua
in
sententia
sunt
Chrysostomus
et
Augustinus.
Nam
quae
in
commentariis
Ambrosianis
leguntur,
nimis
puerilia
sunt
et
indigna
Ambrosio.
Et
illis
quidem
ex
parte
subscribo,
Paulum
de
pastoribus
et
doctoribus
promiscue
loqui,
ac
si
unus
idemque
esset
ordo:
neque
etiam
nego
doctoris
|