50:197
197
CAPUT
II.
198
volet.
Porro
quidam
affirmative
legunt,
inter
quos
est
Chrysostomus
:
huncque
faciunt
sensum:
Si
quaerentes
iustificari
in
Christo,
nondum
plene
iusti
sumus,
sed
adhuc
immundi,
neque
sufficit
nobis
Christus
ad
iustitiam:
sequitur
Christum
ministrum
esse
doctrinae,
quae
in
peccato
homines
relinquit.
Quasi
hoc
absurdo
proposito
blasphemiae
insimulet
Paulus
eos,
qui
partem
iustitiae
legi
tribuunt.
Sed
quia
mox
sequitur
vox
abominantis,
quam
Paulus
nusquam
nisi
interrogationibus
subiicere
solet:
magis
hoc
dictum
arbitror
ad
removendam
absurditatem,
quae
videbatur
consequi.
More
igitur
suo
interrogando
occupat,
quasi
adversariorum
persona:
Si
hoc,
inquit,
affert
iustitia
fidei,
ut
nos
etiam
Iudaei,
qui
ab
utero
sanctificati
sumus,
rei
censeamur
et
polluti:
dicemusne
Christum
peccati
autorem
esse,
utpote
qui
vigere
faciat
peccati
potentiam
in
suis?
Inde
oriebatur
haec
dubitatio,
quod
dixerat
Iudaeos
in
Christum
credendo
se
abdicare
legis
iustitia.
Nam
remoto
Christo,
Iudaei
a
communi
gentium
pollutione
segregati,
ita
videntur
esse
quodammodo
exempti
numero
peccatorum.
Christi
gratia
aequat
illos
gentibus
:
et
remedium,
quod
est
utrisque
commune,
aequalem
esse
morbum
ostendit.
Huc
facit
particula
quoque.
Nos
etiam
ipsi,
inquit.
Non
de
quibuslibet
loquitur,
sed
de
eximiis,
quales
erant
Iudaei.
Absit.
Merito
illud
reiicit.
Neque
enim
Christus
peccatum
detegendo
quod
latebat,
peccati
minister
est,
quasi
exinanita
iustitia
peccato
aperiat
ianuam
:
neque
etiam
quasi
stabiliat
regnum
peccati.
Hoc
fallebat
Iudaeos,
quod
sibi
arrogabant
extra
Christum
aliquam
sanctitatem,
quae
nulla
erat.
Inde
querimonia
:
Ergone
venit
Christus
ut
iustitiam
legis
nobis
eripiat?
ut
faciat
ex
sanctis
pollutos?
ut
nos
peccato
et
reatui
subiiciat?
Negat
Paulus
ita
esse,
adeoque
hanc
blasphemiam
cum
detestatione
repellit.
Neque
enim
afferebat
Christus
peccatum,
sed
revelabat:
neque
auferebat
iustitiam,
sed
falsam
larvam
detrahebat
Iudaeis.
18.
Nam
si
quae
destruxi.
Duplex
est
responsio.
Haec
prior
indirecta,
dum
admonet,
id
cum
tota
sua
doctrina
pugnare:
quandoquidem
sic
praedicaverat
fidem
Christi,
ut
peccati
ruinam
et
abolitionem
coniungeret.
Nam
sicut
docet
Iohannes
(1.
Iohan.
3,
8),
Christum
non
venisse
ad
exstruendum
regnum
peccati,
sed
destruendum:
ita
Paulus
hic
testatur
se
in
evangelio
praedicando
veram
iustitiam
restituisse,
ut
peccatum
destrueretur.
Erat
igitur
minime
consentaneum,
ab
eodem
interimi
peccatum
et
instaurari.
Huius
absurdi
obiectione
propulsat
calumniam.
19.
Ego
enim
per
legem.
Sequitur
directa
responsio:
non
imputandum
esse
Christo
quod
proprium
est
opus
legis.
Neque
enim
opus
esse
Christo
ad
exinaniendam
legis
iustitiam:
quandoquidem
ipsa
|