5:197
PSYCHOPANNYCHIA.
Haec
non
solum
errorem
istorum
produnt,
sed
etiam
malignitatem
contra
Dei
opera
et
virtutes,
quas
eum
in
sanctis
suis
operari
scripturae
praedicant.
Nos
agnoscimus
Deum
velut
nascentem
in
electis
suis,
et
de
die
in
diem
crescentem:
quod
nos
docet
sapiens
(Prov.
4,
18):
Iustorum,
inquit,
semita,
quasi
lux
crescens
in
perfectum
diem.
Et
affirmat
apostolus
(Phil.
1,
6):
Quia
qui
coepit
in
vobis
opus
bonum,
perficiet
usque
in
diem
Domini
Iesu.
Isti
non
solum
opus
Dei
ad
tempus
intermittunt,
sed
etiam
exstinguunt.
[fol.
19]
Qui
prius
ibant
de
fide
in
fidem,
de
virtute
in
virtutem,
et
beatitudinis
gustu
fruebanftir,
quum
se
in
Dei
cogitatione
exercerent,
eos
et
fide,
et
virtute,
et
omni
Dei
cogitatione
exuunt:
desides
tantum
et
veternosos
in
stratis
collocant.
Quomodo
enim
profectum
illum
interpretantur?
An
existimant
animas
perfici,
quum
dormiendo
saginantur:
ut
pingues
et
nitidae
offerantur
in
conspectum
Dei,
quum
ad
iudicium
sederit?
Si
micam
salis
haberent,
non
ita
crasse
balbutirent
de
anima:
sed
quantum
distant
coeli
terra,
coelestem
animam
a
terreno
corpore
discernerent.
Ergo,
quum
desiderat
apostolus
dissolvi,
et
esse
cum
Christo
(Phil.
1,
23),
an
illis
videtur
velle
dormire,
ut
nullo
amplius
Christi
desiderio
teneatur?
Nempe,
hoc
fuit
eius
desiderium,
qui
sciebat
se
aliam
aedificationem
habere
ex
Deo,
domum
non
manu
factam,
si
terrestris
domus
sui
habitaculi
dissolveretur.
Pulchre
vero
esset
cum
Christo,
qui
desineret
vivere
vitam
suam.
Quid?
an
non
horrent
ad
vocem
Domini,
qui
vocans
se
Deum
Abraham,
Isaac
et
Iacob,
simul
respondet,
se
Deum
esse
viventium
non
mortuorum
(Marc.
12,27)?
Neque
igitur
ille
est
eis
in
Deum,
neque
illi
sunt
in
populum.
Sed
aiunt
haec
tum
demum
vera
fore,
quum
mortui
suscitabuntur
ad
vitam,
quum
etiam
verba
sic
habeant:
De
resurrectione
mortuorum
non
legistis
quod
dictum
est?
Non
tamen
sic
se
explicant.
Quum
enim
Christo
negotium
esset
cum
Sadducaeis,
qui
non
resurrectionem
modo
negabant,
sed
animarum
quoque
immortalitatem:
hoc
uno
verbo
duos
errores
convicit.
Nam
si
Deus
viventium
est
Deus,
non
mortuorum:
Abraham
autem,
Isaac
et
Iacob,
defuncti
erant
hac
vita,
quum
Mosi
Deus
loqueretur,
dicens
se
eorum
esse
Deum,
colligitur
ergo
eos
aliam
vitam
vivere.
Esse
enim
eos
oportet,
quorum
Deus
se
Deum
facit.
Unde
et
Lucas
addit:
Omnia
enim
illi
vivunt:
non
intelligens
omnia
vivere
Dei
praesentiae,x)
sed
eius
virtute.
Hoc
ergo
relinquitur,
Abraham,
Isaac,
et
Iacob,
vivere.
Cui
sententiae
accedit
illud
apostoli
(Rom.
14,
8):
1)
praesentiae,
habent
1542.1563
assentiente
Gallo
(a
la
presence).
Becentiores
mentem
autoris
minus
bene
attmgentes
emendarunt:
praesentia
|