1:197
[CO
1.
197]
probari
potest.
Quales
isti
sunt:
quod
Christus
factus
sit
pro
nobis
execratio,
ut
nos
ab
execratione
legis
redimeret;
item:
in
libertate,
qua
Christus [p.
403]
nos
liberavit,
state,
et
ne
rursus
iugo
servitutis
implicemini.
Ecce
ego
Paulus
dico:
si
circumcidamini,
Christus
vobis
nihil
proderit.
Et
qui
circumciditur,
debitor
est
universae
legis.
Christus
vobis
otiosus
factus.
Quicunque
per
legem
iustifi-
[OS
225]
camini,
a
gratia
excidistis
(Gal.
3.
5).
Quibus
certe
aliquid
sublimius
continetur,
quam
caeremoniarum
libertas.
Altera,
quae
ex
superiore
illa
pendet,
ut
conscientiae
non
quasi
legis
necessitate
coactae,
legi
obsequantur,
sed
legis
ipsius
iugo
liberae,
voluntati
Dei
ultro
obediant.
Quoniam
enim
in
perpetuis
terroribus
versantur,
quamdiu
sub
legis
dominio
sunt,
alacri
promptitudine
in
obedientiam
Dei
nunquam
compositae
erunt,
nisi
huiusmodi
prius
libertate
donatae.
Exemplo
et
brevius
et
magis
perspicue
assequemur,
quo
haec
pertineant.
Legis
praeceptum
est,
ut
diligamus
Deum
nostrum
ex
toto
corde,
ex
tota
anima,
ex
totis
viribus.
Id
ut
fiat,
anima
prius
omni
alio
sensu
ac
cogitatione
est
evacuanda,
cor
omnibus
desideriis
expurgandum,
vires
in
hoc
unum
colligendae
et
contrahendae.
Qui
prae
aliis
multum
progressi
sunt
in
via
Domini,
longissime
absunt
ab
hac
meta.
Nam
etsi
Deum
ex
animo
diligunt
et
sincero
cordis
affectu,
multam
tamen
adhuc
cordis
et
animae
partem
occupatam
habent
carnis
cupiditatibus, [p.
404]
quibus
retrahuntur
et
sistuntur,
quominus
citato
ad
Deum
cursu
pergant.
Multo
quidem
conatu
contendunt,
sed
caro
partim
eorum
vires
debilitat,
partim
ad
sese
applicat.
Quid
hic
faciant,
dum
sentiunt
nihil
se
minus
quam
legem
praestare?
Volunt,
adspirant,
conantur;
sed
nihil
ea
qua
decet
perfectione.
Si
legem
intuentur,
quidquid
tentent
aut
meditentur
operis,
maledictum
esse
vident.
Nec
est
quod
se
quisquam
fallat,
colligens
opus
eo
ipso
non
omnino
malum
esse,
quia
imperfectum;
et
ideo
quod
in
eo
boni
est,
Deo
nihilominus
acceptum
esse.
Nam
lex
perfectam
dilectionem
exigens,
omnem
imperfectionem
damnat.
Opus
igitur
suum
consideret,
quod
pro
parte
bonum
videri
volebat,
et
eo
ipso
transgressionem
legis
esse
inveniet,
quia
imperfectum
est.
En
quomodo
omnia
nostra
opera
legis
maledictioni
subiacent,
si
ad
legis
modum
exigantur.
Quomodo
autem
tum
se
alacriter
accingerent
ad
opus
infelices
animae,
pro
quo
non
nisi
maledictionem
se
referre
posse
confiderent?
Rursum
si
ab
hac
severa
legis
exactione,
vel
potius
toto
legis
rigore
liberatae,
paterna
lenitate
se
a
Deo
appellari
audiant,
hilares
et
magna
alacritate
vocanti
respondebunt
et
ducentem
sequentur.
In
summa,
qui
legis
iugo
adstringuntur,
servis
sunt
similes:
quibus
certae
in
singulos
dies
operae
a
Dominis
indicuntur.
Hi [p.
405]
enim
nihil
effectum
putant,
|