1:196
[CO
1.
196]
stianae
libertatis,
ibi
aut
fervent
libidines,
aut
insani
motus
surgunt,
nisi
mature
obviam
eatur
lascivis
ingeniis
istis,
quae
alioquin
optima
quaeque
pessime
corrumpunt.
Partim
enim,
huius
libertatis
praetextu,
omnem
Dei
obedientiam
excutiunt
et
in
effrenatam
licentiam
se
proripiunt,
partim
indignantur,
putantes
omnem
moderationem,
ordinem,
rerumque
delectum [p.
401]
tolli.
Quid
hic
agamus,
talibus
angustiis
circumsepti?
An
christiana
libertate
valere
iussa,
huiusmodi
periculis
opportunitatem
praecidamus?
[OS
224]
Atqui,
ut
dictum
est,
nisi
ea
tenetur,
nec
Christus,
nec
evangelii
veritas
recte
cognoscitur.
Danda
potius
opera,
ne
adeo
necessaria
doctrinae
pars
supprimatur
et
occurratur
tamen
interim
absurdis
illis
obiectionibus,
quae
inde
enasci
solent.
Christiana
libertas
in
tribus,
ut
ego
quidem
sentio,
partibus
sita
est.
Prima,
ut
fidelium
conscientiae,
dum
fiducia
suae
coram
Deo
iustificationis
quaerenda
est,
sese
supra
legem
erigant
atque
efferant,
totamque
legis
iustitiam
obliviscantur.
Nam
cum
lex,
ut
alibi
iam
demonstratum
est,
neminem
iustum
relinquat,
aut
ab
omni
spe
iustificationis
excludimur,
aut
ab
illa
nos
solvi
oportet.
Ac
sic
quidem
ut
nulla
prorsus
operum
ratio
habeatur.
Nam
qui
vel
tantillum
operum
se
afferre
debere
ad
obtinendam
iustitiam
cogitat,
non
potest
modum
aut
finem
praefigere,
sed
debitorem
universae
legis
se
constituit.
Sublata
igitur
legis
mentione
et
omni
operum
cogitatione
seposita,
unam
Dei
misericordiam
amplecti
convenit,
cum
de
iustificatione
agitur,
et
averso
a
nobis
aspectu,
unum
Christum
intueri.
Non
enim
illic
quaeritur,
quomodo
iusti
simus,
sed
quomodo
iniusti [p.
402]
et
indigni,
pro
iustis
habeamur.
Cuius
rei
si
certitudinem
aliquam
assequi
volunt
conscientiae,
nullum
legi
dare
locum
debent.
Neque
hinc
recte
quis
colligat,
legem
fidelibus
supervacaneam
esse,
quos
non
ideo
docere,
et
exhortari
et
stimulare
ad
bonum
desinit,
tametsi
apud
Dei
tribunal
in
eorum
conscientiis
locum
non
habet.
Haec
enim
duo
ut
multo
diversissima
sunt,
ita
probe
diligenterque
sunt
a
nobis
distinguenda.
Tota
Christianorum
vita
quaedam
pietatis
meditatio
esse
debet,
quoniam
in
sanctificationem
vocati
sunt
(Eph.
1).
In
hoc
situm
est
legis
officium,
ut
eos
officii
sui
admonendo
ad
sanctitatis
et
innocentiae
studium
excitet.
At
ubi
conscientiae
sollicitantur,
quomodo
Deum
habeant
propitium,
quid
responsurae
sint
et
qua
fiducia
constaturae
si
ad
eius
iudicium
postulentur,
ibi
non
subducendum
est
quid
lex
requirat,
sed
unus
Christus
pro
iustitia
proponendus,
qui
omnem
legis
perfectionem
superat.
In
hoc
cardine
totum
fere
argumentum
epistolae
ad
Galatas
vertitur.
Nam
insulsos
esse
interpretes,
qui
docent
Paulum
in
ea
pro
caeremoniarum
tantum
libertate
pugnare,
ex
locis
argumentorum
|