52:193
193
CAPUT
IL
194
Quum
dicit
in
hanc
rem,
intelligit
ut
perveniant
ad
supremam
illam
cursus
sui
metam:
quemadmodum
ex
reliquo
contextu
patet,
ut
impleat
omne
bene
placitum,
ete.
Videtur
tamen
quod
primo
loco
posuit,
esse
supervacuum:
iam
enim
Deus
ipsos
sua
vocatione
dignatus
erat.
Sed
de
fine
vel
complemento
loquitur
quod
in
perseverantia
situm
est.
Nam
ut
sumus
ad
deficiendum
proni,
per
nos
non
staret
quominus
irrita
subinde
fieret
nostra
vocatio,
nisi
eam
stabiliret
Deus.
Quare
nos
habere
dignos
dicitur
quum
ad
scopum
usque
perducit.
Et
impleat.
Mirus
est
Paulus
in
extollenda
Dei
gratia
:
nam
beneplaciti
nomine
non
contentus,
ex
bonitate
Dei
manare
dicit.
Nisi
forte
quis
malit
beneficentiam
ex
beneplacito,
quod
idem
valet.
Nos
vero
quum
gratuitum
Dei
placitum
causam
audimus
esse
nostrae
salutis,
et
illud
m
eiusdem
Dei
bonitate
esse
fundatum
:
nonne
sumus
plus
quam
insani,
si
vel
minimum
quidquam
arrogare
nostris
meritis
audemus?
Neque
enim
leve
bis
verbis
inest
pondus.
Poterat
uno
verbo
dicere,
ut
im*
pleatur
fides
vestra:
sed
beneplacitum
vocat.
Deinde
clarius
adhuc
exprimit,
non
aliunde
inductum
fuisse
Deum,
quam
sua
bonitate:
in
nobis
enim
nihil
invenit
praeter
miseriam.
Nec
vero
salutis
nostrae
principium
duntaxat
gratiae
Dei
adscribit
Paulus,
sed
omnes
eius
partes.
Ita
refutatur
illud
sophistarum
commentum,
nos
quidem
praeveniri
Dei
gratia,
sed
eam
subsequentibus
meritis
adiuvari.
At
Paulus
in
toto
salutis
cursu
nihil
praeter
meram
Dei
gratiam
agnoscit.
Quia
autem
Dei
beneplacitum
iam
in
ipso
perfectum
est,
proxima
particula
ad
effectum,
qui
in
nobis
apparet,
referens,
mentem
suam
exponit,
quum
addit,
opus
fidei.
Et
opus
quidem
vocat
Dei
respectu,
qui
fidem
in
nobis
operatur,
vel
efficit:
ac
si
diceret,
ut
aedificium
fidei,
quod
coepit,
absolvat.
Nec
temere
dicit,
cum
potentia:
innuit
enim,
fidei
perfectionem
rem
esse
arduam
et
summae
difficultatis.
Quod
nos
etiam
plus
satis
experimur:
et
ratio
etiam
in
promptu
est,
si
expendimus
quanta
sit
nostra
imbecillitas,
quam
varia
undique
obstacula
nobis
ingerantur,
quam
graves
sint
Satanae
insultus.
Ergo
nisi
nobis
non
vulgariter
subveniat
Dei
virtus,
nunquam
ad
suum
culmen
consurget
fides.
Nihilo
enim
facilius
est
fidem
in
homine
perficere,
quam
turrim
ex
aqua
struere,
quae
soliditate
sua
procellas
omnes
et
tempestatum
impetus
sustineat,
et
altitudine
nubes
superet.
Neque
enim
nos
minus
fluidi
quam
aqua:
et
fidei
altitudo
coelos
penetret
necesse
est
13.
Quo
glorificetur.
Revocat
nos
ad
praecipuum
totius
vitae
nostrae
finem,
ut
Domini
gloriae
serviamus.
Notatu
vero
in
primis
dignum
quod
addit,
vicissim
in
Christo
glorificandus
esse
qui
eius
gloriam
^lustraverint.
Nam
in
eo
primum
relucet
admira-
Calvini
opera,
Vol.
LII.
|