50:193
193
CAPUT
IL
194
et
alii.
Quod
quum
ita
sit,
minime
dubitandum
est,
serium
fuisse
Paulo
certamen.
De
doctrina
optime
consentiebant:
sed
quia
non
habito
doctrinae
respectu
nimis
serviliter
Iudaeis
obsequebatur
Petrus,
ideo
claudicationis
arguitur.
Sunt
qui
alio
praetextu
Petrum
excusent:
quia
magis
sollicitus
esse
debuerit
de
salute
Iudaeorum,
circumcisionis
scilicet
apostolus:
et
tamen
simul
concedant,
Paulum
quoque
recte
fecisse
suscipiendo
causam
gentium.
Sed
stultum
est
defendere
quod
spiritus
sanctus
per
os
Pauli
damnavit.
Neque
vero
hic
agebatur
hominum
negotium:
sed
venerat
in
discrimen
evangelii
puritas,
ne
iudaico
fermento
inquinaretur.
Coram
omnibus.
Hoc
exemplo
admonemur,
palam
castigandos
esse,
qui
publico
malo
peccarunt:
quatenus
interest
ecclesiae.
Finis
enim
est,
ne,
si
impunitum
relinquatur
eiusmodi
delictum,
exemplo
noceat.
Atque
id
Paulus
nominatim
servandum
in
presbyteris
alibi
{1
Tim.
5,
20)
docet,
quatenus
scilicet
ob
personam,
quam
sustinent,
exemplo
suo
gravius
nocent.
Praesertim
vero
utile
fuit
bonam
causam,
quae
ad
omnes
spectabat,
ingenue
coram
populo
defendi,
quo
melius
testatum
faceret
Paulus,
se
lucem
minime
refugere.
Si
tu,
quum
sis
Iudaeus.
Oratio
Pauli
ad
Petrum
duobus
constat
membris.
Priore
expostulat
quod
iniquus
sit
erga
gentes,
quia
eas
ad
servandam
legem
adigat,
a
qua
solutus
ipse
esse
velit.
Nam
praeterquam
quod
servare
quisque
legem
debet,
quam
aliis
praescribit:
in
hoc
etiamnum
gravius
peccabat,
quod
gentes
ad
Iudaismum
cogeret,
ipse
Iudaeus
libertatem
sibi
permitteret.
Iudaeis
enim,
non
gentibus
data
lex
est.
Utitur
itaque
argumento
a
minori
ad
maius.
Porro
haec
erat
satis
dura
et
violenta
coactio,
quod
gentibus
communionem
renuntiabat,
nisi
vellent
iugum
legis
recipere:
quae
erat
iniusta
conditio.
Ac
tota
quidem
vis
reprehensionis
consistit
in
hoc
verbo:
quod
a
Chrysostomo
et
Hieronymo
non
fuit
animadversum.
Liber
enim
erat
caeremoniarum
usus
in
aedificationem:
modo
non
spoliarentur
fideles
sua
libertate,
nec
illis
necessitas
imponeretur,
a
qua
eos
eximit
evangelium.
15.
Nos
natura
Iudaei,
Scio
quibusdam
videri
anthypophoram:
quasi
anticipet
Paulus
in
persona
adversae
partis
quod
obiicere
poterat:
nempe
plus
privilegii
(ut
vulgo
loquuntur)
habere
Iudaeos.
Non
quod
a
lege
immunitatem
iactarent.
Fuisset
enim
plus
quam
absurdum,
ipsos
id
iactare
quibus
lex
erat
lata
:
sed
quia
deberent
certis
insignibus
distingui
a
gentibus.
Id
ergo
neque
reiicio
in
totum,
neque
tamen
prorsus,
ut
mox
patebit,
recipio.
Alii
hoc
quidem
in
persona
Pauli
dictum
accipiunt,
sed
hoc
sensu:
Si
Iudaeis
onus
legis
imponeres,
magis
esset
rationi
consentaneum:
est
enim
illis
haereditaria.
Y
erum
neque
haec
expositio
convenit.
Est
Calvini
opera.
Vol,
L,
|