1:193  [CO  1.  193]  pro  sacramento  datum,  nemo  ad  Gregorii  usque  tempora  viderat.  Et  cui  unquam  sobrio  in  mentem  venisset?  Ordinatio  Dei  bona  est  et  sancta.  Et  agricultura,  architectura,  sutrina,  tonstrina,  ordinationes  sunt  Dei  legitimae;  nec  tamen  sacramenta  sunt.  Id  enim  non  tantum  in  sacramento  quaeritur  ut  Dei  sit  opus,  sed  ut  sit  caeremonia  exterior  a  Deo  posita,  ad  confirmandam  promissionem. [p. 395]  Nihil  tale  esse  in  matrimonio  pueri  quoque  iudicabunt.  Sed  signum  est,  inquiunt,  sacrae  rei,  hoc  est,  spiritualis  coniunctionis  Christi  cum  ecclesia.  Si  verbo  signi,  symbolum  intelligunt,  a  Deo  nobis  in  hoc  propositum,  ut  fidei  nostrae  certitudinem  erigat,  longe  a  scopo  aberrant;  si  signum  simpliciter  accipiunt,  quod  in  similitudinem  adductum  sit,  ostendam  quam  acute  ratiocinentur.  Paulus  ait  (1  Cor.  15):  sicut  stella  a  stella  differt  in  claritate,  sic  erit  resurrectio  mortuorum.  En  unum  sacramentum.  Christus  ait:  simile  est  regnum  coelorum  grano  sinapis.  En  alterum.  Rursum:  simile  est  regnum  coelorum  fermento.  Ecce  tertium.  Iesaias  ait:  ecce  Dominus  gregem  suum  pascet,  quasi  pastor.  Ecce  quartum.  Alibi:  Dominus  quasi  gigas  egredietur.  Ecce  quintum.  Et  quis  tandem  finis  aut  modus?  Nihil  hac  ratione  sacramentum  non  erit.  Quot  in  scriptura  parabolae  sunt  et  similitudines,  tot  erunt  sacramenta.  Quin  etiam  furtum  sacramentum  erit,  quandoquidem  scriptum  est:  dies  Domini  sicut  fur.  Quis  ferat  istos  sophistas,  tam  inscite  garrientes?  Fateor  quidem,  quoties  aspicitur  vitis,  optimum  esse  in  memoriam  revocari,  quod  ait  Christus:  ego  sum  vitis,  vos  palmites,  pater  meus  cultor.  Quoties  occurrit  pastor  cum  grege,  et  illud  [OS  221]  etiam  occurrere  bonum  esse:  ego [p. 396]  sum  pastor  bonus,  oves  meae  vocem  audiunt.  Verum  si  quis  tales  similitudines  sacramentis  adnumeret,  ad  Anticyram  mittendus  sit.  Verba  tamen  Pauli  obtrudunt,  quibus  sacramenti  nomen  matrimonio  attribui  dicunt.  Qui  uxorem  diligit,  seipsum  diligit.  Nemo  enim  unquam  carnem  suam  odio  habuit,  sed  nutrit  et  fovet  eam,  sicut  et  Christus  ecclesiam;  quia  membra  sumus  corporis  eius,  de  carne  eius  et  de  ossibus  eius.  Propter  hoc  relinquet  homo  patrem  et  matrem  et  adhaerebit  uxori  suae  et  erunt  duo  in  carnem  unam.  Sacramentum  hoc  magnum  est.  Ego  autem  dico,  in  Christo  et  ecclesia  (Eph.  5).  At  sic  tractare  scripturas,  terram  coelo  miscere  est.  Paulus,  ut  ostenderet  maritis  quam  singulari  amore  uxores  suas  complecti  debeant,  Christum  illis  in  exemplar  proponit.  Ut  enim  ille  viscera  pietatis  effudit  in  ecclesiam  quam  sibi  desponderat,  sic  unumquemque  affectum  esse  vult  erga  propriam  uxorem.  Sequitur  deinde  :  qui  uxorem  diligit,  semetipsum  diligit,  quemadmodum  Christus  dilexit  ecclesiam.  Porro  ut  doceret,  quomodo  Christus  dilexerit  ecclesiam,  perinde  Calvini  opera.  Vol.  I.