52:192  quitur  Dei  contemptus,  et  tandem  mors.  Qua  de  re  plura  disserui  primo  capite  prioris  ad  Corinthios.  9.  Interitum  aeternum  a  facie.  Per  appositionem  ostendit  qualis  sit  poena  cuius  meminerat,  nempe  interitus  fine  carens,  et  mors  immortalis.  Mortis  perpetuitas  ex  eo  probatur,  quod  Christi  gloriam  habet  sibi  adversam.  Atqui  ea  aeterna  est,  nec  finem  habet.  Itaque  vis  eius  nunquam  cessabit.  Inde  et  terribilis  poenae  atrocitas  colligi  potest:  quia  tanta  futura  est  quanta  est  Christi  gloria  et  maiestas.  10.  Quum  venerit  ut  sanctificetur.  Quia  hactenus  de  poena  reproborum  concionatus  est,  nunc  revertitur  ad  pios,  ac  dicit  venturum  Christum  ue  in  illis  glorificetur:  hoc  est,  ut  gloria  sua  illos  irradiet,  ut  sint  eius  participes:  ac  si  diceret,  Christum  non  sibi  privatim  habiturum  hanc  gloriam,  sed  communem  fore  s  a  n  c  t  i  s  omnibus.  Haec  summa  est  et  singularis  piorum  consolatio,  quod  quum  in  gloria  regni  sui  manifestabitur  Dei  filius,  in  eandem  secum  societatem  eos  colliget.  Subest  autem  antithesis  inter  praesentem  statum  sub  quo  laborant  ac  gemunt  fideles,  et  illam  ultimam  restitutionem.  Nunc  enim  mundi  probris  sunt  expositi,  viles  ac  nihili  ducuntur:  tunc  autem  pretiosi  erunt  plenique  dignitatis,  quum  suam  gloriam  in  eos  Christus  diffundit.  Finis  est,  ut  pii  quasi  oculis  clausis  praetereant  breve  hoc  terrestris  vitae  iter,  semper  mente  ad  futuram  regni  Christi  manifestationem  intenti.  Quorsum  enim  pertinet  mentio  adventus  in  potentia,  nasi  ut  spe  transsiliant  ad  beatam  illam  resurrectionem  quae  adhuc  abscondita  est  ?  Et  notandum  quod  postquam  sanctos  dixit,  vice  expositionis  addit,  credentes:  quo  significat  nullam  sine  fide  sanctitatem  esse  in  hominibus,  sed  omes  esse  profanos.  In  fine  iterum  repetit,  in  die  illa:  nam  cum  hac  sententia  illud  cohaeret.  Ideo  autem  repetit,  ut  fidelium  vota  cohibeat,  ne  ultra  modum  festinent.  Quia  fides  habita.  Quod  generaliter  de  sanctis  dixit,  nunc  ad  Thessalonicenses  accommodat:  ne  dubitent  se  ex  illo  esse  numero.  Quia  fidem,  inquit,  apud  vos  obtinuit  mea  praedicatio,  iam  vos  aggregavit  Christus  nd  suorum  numerum,  quos  facturus  est  gloriae  suae  consortes.  Testimonium  vocat  doctrinam:  quia  apostoli  sunt  Christi  testes.  Discamus  ergo  tunc  ratas  in  nobis  esse  Dei  promissiones  quum  fidem  apud  nos  inveniunt.  11.  In  quam  rem  etiam  oramus  semper  pro  vobis:  ut  vos  habeat  dignos  vocatione  Deus  noster,  et  impleat  omne  beneplacitum  bonitatis  et  opus  fidei  cum  potentia:  quo  glorificetur  nomen  Domini  nostri  Iesu  Christi  in  vobis,  et  vos  in  ipso,  secundum  gratiam  Dei  nostri,  et  Domini  Iesu  Christi.  12.  In  quam  rem.  Ut  sciant  sibi  opus  esse  continuo  Dei  auxilio,  testatur  se  pro  illis  precari.