5:192
Deum,
qui
dedisset
talem
potestatem
hominibus.x)
Hoc
profecto
vidit
Cyrillus,
qui
nobiscum
in
huius
loci
explicatione
consentit.
Quum
autem
dicimus
Christum,
quatenus
homo
est,
habere
vitam
in
semetipso,
non
ipsum
sibi
causam
esse
vitae
dicimus:
sed
hoc
tantum,
omnem
vitae
plenitudinem
a
Deo
patre
effusam
esse
in
Christum
hominem.
Quod
familiari
similitudine
planum
fieri
potest.
Fons,
ex
quo
omnes
hauriunt,
ex
quo
rivuli
defluunt
et
derivantur,
aquam
in
semetipso
habere
dicitur:
nec
tamen
ex
semetipso,
sed
ex
scaturigine,
quae
illi
assidue
subministrat
quod
et
rivis
labentibus,
et
haurientibus
hominibus
sufficere
possit.
Ergo
Christus
habet
vitam
in
semetipso,
hoc
est,
vitae
plenitudinem,
qua
et
ipse
vivat,
et
suos
vivificet:
non
tamen
habet
ex
semetipso,
quemadmodum
ipse
alibi
testatur,
quod
vivit
propter
patrem
(Ioann.
6,
57).
Et
quum
in
se,
ut
Deus,
vitam
haberet,
ubi
hominem
assumpsit,
donum
accepit
hoc
a
patre,
ut
vitam
ea
etiam
parte
haberet
in
semetipso.
Haec
nobis
certissimam
fidem
faciunt,
Christum
exstingui
morte
non
potuisse,
etiam
secundum
hominem,
et
quanquam
vere
ac
naturaliter
in
mortem
traditus
est,
quam
omnes
subimus,
donum
tamen
illud
patris
semper
retinuisse.
Vera
mors
fuit,
corporis
et
animae
solutio.
Caeterum,
anima
vitam
suam
nunquam
perdidit,
qiuie
patri
commendata
non
poterat
non
salva
esse.
Id
volunt
verba
ex
concione
Petri,
quibus
affirmat
impossibile
fuisse
teneri
ipsum
a
morte,
ut
scriptura
impleretur:
Quoniam
non
derelinques
animam
meam
in
inferno,
nec
dabis
sanctum
tuum
videre
corruptionem
(Act.
2,
27).
In
qua
prophetia,
ut
concedamus
animam
vitam
esse,
duo
petit
et
exspectat
a
patre
Christus:
ne
aut
vitam
suam
in
perditionem
deserat,
aut
se
in
corruptionem
venire
sinat:
quod
impletum
est.
Nam
anima
eius
divina
virtute
suffulta
est,
ne
in
perditionem
rueret:
et
corpus
eius
in
sepulcro
servatum
est
ad
resurrectionem.
Haec
omnia
uno
verbo
complexus
est
Petrus,
quum
dixit,
non
potuisse
teneri
a
morte
Christum,
κρατεῖσθαι,
hoc
est,
mortis
imperio
succumbere,
et
in
mortis
potestatem
venire,
aut
a
morte
comprehendi.
Quod
autem
Petrus
in
illa
concione,
omissa
disputatione
de
anima,
corporis
duntaxat
incorruptionem
prosequitur:
id
facit,
ut
suo
ipsorum
testimonio
Iudaeos
convincat,
hanc
prophetiam
non
pertinere
ad
Davidem,
cuius
sepulcrum
apud
eos
exstabat,
cuius
cadaver
noverant
in
putredinem
collapsum,
quum
Domini
nostri
resurrectionem
[fol.
15]
abnegare
non
possent.
Praebuit
et
nobis
aliud
argumentum
immortalitatis
animae
suae,
quum
Ionam
triduo
immersum
in
ventre
ceti
mortis
suae
typum
constituit:
sic
enim
se
futurum
in
ventre
terrae,
tri-
1)
lunxtsse
videtur
Matth,
9,
8
et
Luc.
7,
16.
|