1:192
[CO
1.
192]
satis
esse
visum
est.
Diaconorum
meminit
et
Paulus
(1
Tim.
3),
quos
vult
esse
pudicos,
non
bilingues,
non
vinolentos,
non
turpe
lucrum
sectantes,
bene
institutos
in
fide,
unius
uxoris
viros,
domum
suam
et
liberos
bene
regentes.
At
vero,
quos
nobis
isti
fingunt
diaconos,
quid
habent
simile?
Non
de
hominibus
loquor,
ne
querantur,
inique
ex
hominum
vitiis
suam
doctrinam
aestimari.
Sed
pro
iis
ipsis,
quos
doctrina
sua
nobis
tradunt,
indigne
testimonium
ab
eorum
exemplo,
quos
apostolica
ecclesia
diaconos
constituit, [p.
393]
peti
contendo.
Aiunt
ad
suos
diaconos
pertinere,
assistere
sacerdotibus,
ministrare
in
omnibus
quae
aguntur
in
sacramentis,
scilicet
in
baptismo,
in
chrismate,
in
patena
et
calice,
oblationes
inferre
et
disponere
in
altari,
componere
mensam
Domini
et
vestire,
crucem
ferre,
et
praedicare
Evangelium
et
epistolam
ad
populum.
An
hic
verbum
unum
de
vero
diaconorum
ministerio
?
Nunc
institutionem
audiamus.
Diacono
qui
ordinatur,
solus
episcopus
manum
imponit.
Orarium
illi,
id
est,
stolam
super
laevum
humerum
collocat,
ut
intelligat
se
accepisse
iugum
Domini
leve,
quo
ad
sinistram
pertinentia
divino
timori
subiiciat;
textum
evangelii
praebet,
ut
eius
se
praeconem
intelligat.
Quid
isthaec
ad
diaconos?
Perinde
vero
faciunt,
ac
si
quis
apostolos
se
instituere
diceret,
quos
duntaxat
adolendis
thuribus,
simulacris
poliendis,
converrendis
templis,
captandis
muribus,
fugandis
canibus
praeficeret.
Quis
id
hominum
genus
apostolos
vocari
pateretur,
et
conferri
cum
ipsis
Christi
apostolis?
Posthac
ergo
ne
diaconos
esse
mentiantur,
quos
non
nisi
ad
histrionicos
suos
ludos
instituunt.
Levitas
etiam
vocant
et
ad
filios
Levi
eorum
rationem
ac
originem
referunt;
quod
per
me
quidem
licet,
modo
fateantur,
quod
verum
est,
ad
leviticos
ritus
et
mosaicae
legis
umbras,
abnegato
Christo, [p.
394]
se
retrorsum
abire.
Nunc
semel
in
universum
constituamus,
quid
de
sacramento
ordinis
sentiendum.
Ne
autem
longius
repetenda
[OS
220]
sint,
quae
supra
explicata
sunt,
hoc
satis
esse
poterit
modestis
et
docilibus,
quales
instituendos
suscepi,
nullum
esse
Dei
sacramentum,
nisi
ubi
caeremonia
ostenditur
adnexa
promissione;
aut
certe
potius,
nisi
promissio
in
caeremonia
spectatur.
Hic
ne
syllaba
quidem
habetur
singularis
alicuius
promissionis.
Frustra
igitur
quaeratur
caeremonia
ad
confirmandam
promissionem.
Rursum,
nulla
caeremonia
a
Deo
constituta
legitur:
sacramentum
igitur
nullum
esse
potest.
De
matrimonio.
Postremum
est
matrimonium.
Quod
ut
a
Deo
institutum
fatentur
omnes
(Gen.
2.
Matth.
19),
ita
|