52:191  191  EPIST.  PAULI  AD  THESSALONICENSES  II.  192  venturus  sit:  finem  adventus  eius  quaerere  debet  ades.  Hic  porro  est,  ut  suis  adveniat  redemptor,  imo  ut  totum  orbem  iudicet.  Descriptio,  quae  sequitur,  huc  spectat,  ut  pii  intelligant,  quo  magis  formidabile  iudicium  hostes  suos  manet,  eo  maiori  curae  esse  Deo  suas  afflictiones.  Nam  haec  summa  aegritudinis  et  moestitiae  causa  est,  quod  putamus  Deum  leviter  malis  nostris  tangi.  Videmus  in  quas  querimonias  subinde  erumpat  David,  dum  fastu  et  insolentia  hostium  suorum  uritur.  Ergo  hoc  totum  ad  fidelium  consolationem  posuit,  quod  tribunal  Christi  depingit  horrore  plenum,  ne  praesenti  sua  deiectione  frangantur,  dum  vident  superbe  se  ac  contumeliose  ab  impiis  calcari.  Qualis  vero  futurus  sit  ignis  ille,  et  ex  qua  materia:  disputandum  relinquo  hominibus  stulte  curiosis.  Mihi  tenere  sufficit  quod  docere  in  animo  habuit  Paulus,  Christum  iniuriarum,  quas  nobis  reprobi  inferunt,  severissimum  fore  ultorem.  Metaphora  autem  flammae  et  ignis,  ubi  de  ira  Dei  agitur,  scripturae  satis  trita  est.  Angelos  potentiae  vocat  in  quibus  suam  potentiam  exeret.  Angelos  enim  secum  adducet  ad  illustrandam  regni  sui  gloriam:  unde  et  alibi  angeli  maiestatis  dicuntur.  8.  Qui  ultionem  infliget  Quo  melius  persuadeat  fidelibus,  non  impunitas  fore  persequutiones  quas  ferunt,  hoc  quoque  Dei  ipsius  interesse  docet:  quia  iidem  qui  pios  persequuntur,  Deo  sunt  rebelles.  Ergo  Deum,  non  salutis  modo  nostrae,  sed  gloriae  etiam  suae  causa,  vindicem  adversus  eos  esse  oportet.  Porro  hoc  ad  Christum  refertur,  qui  reddet  ultionem.  Significat  enim  Paulus,  has  illi  a  Deo  patre  iniunctas  esse  partes.  Quaeri  autem  potest  an  vindictam  appetere  nobis  liceat,  quia  Paulus  eam  promittit,  quasi  iure  appetatur.  Respondeo,  fas  non  esse  de  quoquam  vindictam  appetere:  quia  omnibus  bene  precari  iubemur.  Deinde  tametsi  in  genere  vindictam  adversus  reprobos  expetere  possimus:  quia  tamen  nondum  eos  discernimus,  salutem  omnibus  optare  oportet.  Interea  impiorum  exitium  eum  desiderio  licite  sperari  potest,  modo  regnet  in  cordibus  nostris  purus  et  recte  compositus  Dei  zelus,  absit  autem  omnis  inordinata  cupiditas.  Qui  non  noverunt.  Incredulos  his  duobus  titulis  designat,  quod  Deum  ignorent,  et  non  obediant  evangelio  Christi.  Nam  si  per  fidem  evangelio  obeditur,  quemadmodum  docet  primo  capite  et  ultimo  ad  Romanos:  incredulitas  resistendi  causa  est.  Eosdem  damnat  ignorantiae  Dei:  nam  viva  cognitio  reverentiam  ex  se  gignit.  Itaque  semper  caeca  est  incredulitas:  non  quod  prorsus  omni  luce  et  intelligentia  vacui  sint  increduli,  sed  quia  sic  obtenebratam  habent  mentem,  ut  videndo  non  videant.  Non  abs  re  pronuntiat  Christus  (lohann.  17,  3),  hanc  esse  vitam  aeternam,  nosse  verum  Deum,  ��tc.  Ergo  ex  defectu  huius  salutaris  notitiae  se-