1:191  [CO  1.  191]  ex  legis  praescripto,  suis  oblationibus  manus  imponebant  (Gen.  48.  Num.  8  et  27.  Lev.  1.  3.  4  et  alibi).  Quare  apostoli  per  manuum  impositionem  eum  se  Deo  offerre  significabant,  cui  manus  imponebant.  Quid  igitur?  an  legis  umbras  sectabantur?  Minime.  Sed  nulla  superstitione  symbolum  hoc  adhibebant,  ubi  usus  erat.  Imponebant  enim  iis  manus,  quibus  a  Domino  spiritum  sanctum  precabantur,  quem  huiusmodi  symbolo  administrabant,  ut  docerent  non  a  se  ipsis  exire,  sed  e  coelestibus  descendere.  In  summa,  id  erat  symbolum,  quo  Domino  commendabant,  cui  spiritus  sancti  gratiam  precari  volebant;  quam  tunc  eorum  ministerio [p. 391]  distribui,  Domino  placebat  (Act.  7.  9).  Sed  quidquid  fuerit:  an  protinus  sacramentum  habendum  est?  Apostoli  orarunt  genibus  flexis,  genua  igitur  non  flectentur  sine  sacramento  (Act.  21.  26)?  Discipuli  feruntur  orasse  versus  orientem;  sit  nobis  sacramentum  orientis  aspectus.  Paulus  vult  in  omni  loco  viros  tollere  puras  manus,  et  elevatis  manibus  oratio  saepius  a  sanctis  facta  memoratur  (1  Tim.  2.  Psal.  63.  88.  141.  143),  et  manuum  quoque  extensio  sacramentum  flat.  Omnes  denique  sanctorum  gestus  in  sacramenta  transeant.  Omissa  igitur  contentione,  istius  caeremoniae  quis  nunc  usus  nobis  sit,  paucis  exequar.  Si  in  eum  finem  usurpemus,  ut  gratias  spiritus,  quemadmodum  apostoli,  conferamus,  ridicule  agemus.  Nam  neque  id  ministerium  nobis  a  Domino  commissum  est,  neque  id  symbolum  constitutum.  At  hunc  lapidem  assidue  volvunt  papa  et  sui,  ut  talibus  signis  spiritum  sanctum  conferre  credantur:  sicut  fusius  disseruimus,  cum  eorum  confirmationem  discuteremus.  Quod  si  is,  qui  assumitur  in  episcopum,  constituatur  in  medio  coetu  ecclesiae,  admoneatur  sui  officii,  ac  super  eum  oretur,  seniorum  manibus  super  eum  impositis,  nulla  religione,  nisi  ut  et  ipse  Deo  se  in  ministerium  offerri  sentiat  et  ecclesia  incitetur,  ad  ipsum  communibus  precibus  Deo  commendandum:  talem  manuum  impositionem  nemo  sanus  improbet. [p. 392]  Diaconorum  origo,  institutio  ac  functio,  a  Luca  in  Actis  describitur  (Act.  6).  Cum  enim  murmur  a  Graecis  excitatum  esset,  quod  in  ministerio  pauperum  eorum  viduae  negligerentur,  apostoli  excusantes  se  non  posse  sufficere  utrique  muneri,  et  praedicationi  verbi  et  mensarum  ministerio,  petierunt  a  multi-  [OS  219]  tudine,  ut  sibi  eligerent  viros  probatos  septem,  quos  super  id  opus  constituerent.  En  diaconorum  officium:  pauperum  curam  gerere  illisque  ministrare;  unde  et  nomen  habent;  sic  enim  vocantur,  quasi  ministri.  Subiicit  deinde  Lucas  eorum  institutionem.  Quos  elegerant,  inquit,  constituerunt  in  conspectu  apostolorum,  et  orantes  imposuerunt  illis  manus.  Utinam  vero  tales  diaconos  hodie  haberet  ecclesia  et  tali  caeremonia  institueret:  nempe  manuum  impositione,  de  qua  diximus,  quod