55:190
locus,
ex
quo
discimus
non
aliam
recte
sapiendi
esse
regulam,
quam
ut
sistamus
omnes
nostros
sensus
in
solo
Christo.
Caeterum
quia
cum
Iudaeis
agebat,
docet,
Christum
semper
eundem
principatum
tenuisse
quem
hodie
tenet:
ac
semper
sui
fore
similem
usque
ad
finem
mundi.
Heri,
inquit,
et
hodie,
idem
e
t
i
am
in
saecula.
Quibus
verbis
significat,
Christum,
qui
nunc
mundo
fuit
exhibitus,
ab
initio
mundi
regnasse:
nec
ulterius
fas
esse
progredi,
postquam
ad
eum
perventum
est.
Heri
ergo
totum
veteris
testamenti
tempus
complectitur.
Ac
ne
quis
subitam
paulo
post
mutationem
exspectaret,
quia
recens
adhuc
erat
evangelii
promulgatio,
pronuntiat,
sic
nuper
revelatum
esse
Christum,
ut
perpetuo
duret
eadem
eius
cognitio.
Hinc
apparet
non
de
aeterna
Christi
essentia
apostolum
disputare,
sed
de
eius
notitia,
quae
omnibus
saeculis
viguit
inter
pios,
ac
perpetuum
ecclesiae
fundamentum
fuit.
Certum
quidem
est,
prius
fuisse
Christum
quam
virtutem
suam
exsereret.
Sed
nunc
quaeritur
quid
tractet
apostolus.
Ideo
dico
ad
qualitatem
(ut
ita
loquar)
referri
hunc
sermonem,
non
ad
essentiam:
quia
non
disputatur
an
aeternus
fuerit
apud
patrem,
sed
qualis
fuerit
eius
notitia
inter
homines.
Caeterum
manifestatio
Christi,
quantum
ad
externam
speciem
et
modum,
diversa
quidem
fuit
sub
lege,
ab
ea
quam
hodie
habemus:
sed
id
non
obstat
quominus
vere
et
proprie
dicat
apostolus,
eundem
semper
esse
Christum
in
quem
respiciunt
fideles.
9.
Doctrinis
variis.
Colligit
non
esse
fluctuanduin:
quandoquidem
fixa
est
Christi
veritas,
in
qua
nos
consistere
oportet.
Et
certe
hinc
opinionum
veritas,
hinc
omne
superstitionum
genus,
hinc
omnia
errorum
monstra,
hinc
denique
omnes
religionis
corruptelae,
quum
in
solo
Christo
non
statur.
Neque
enim
frustra
docet
Paulus,
ipsum
nobis
esse
datum
a
Deo
in
sapientiam.
Ergo
huius
loci
summa
est,
ut
nobis
constet
firma
Dei
veritas
in
solo
Christo
acquiescendum
esse.
Unde
colligimus,
omnes,
qui
Christum
ignorant,
omnibus
Satanae
fallaciis
esse
expositos:
quia
extra
eum
nulla
est
fidei
stabilitas,
sed
innumerae
agitationes.
Mirum
ergo
papistarum
acumen,
qui
contrarium
remedium
profligandis
erroribus
excogitarunt:
nempe
si
extincta
sit
vel
sepulta
Christi
cognitio.
Verum
haec
spiritus
sancti
admonitio
cordibus
nostris
insideat,
non
aliter
extra
periculum
nos
fore,
quam
si
Christi
adhaereamus.
Porro
doctrinas,
quae
a
Christo
nos
abducunt,
varias
appellat:
quoniam,
non
alia
est
simplex
ac
sincera
veritas
quam
Christi
cognitio.
Peregrinas
autem,
quoniam
quidquid
extra
Christum
est,
Deus
pro
suo
non
agnoscet.
Quo
etiam
monemur
quorsum
tendere
nos
deceat,
si
rite
volumus
in
scriptura
proficere.
Peregrinatur
enim
quisquis
non
recta
in
Christum
collimat.
Significat
praeterea
apostolus,
ecclesiae
Dei
semper
fore
certamen
cum
peregrinis
|