1:190
[CO
1.
190]
iniurios,
quod
unum
omnibus
veteribus
sacerdotiis
adumbratum
figuratumque
fuit.
In
eo
igitur
omnia
illa
conclusa
et
impleta
fuerunt,
in
eo
cessarunt
ut
iam
aliquoties
a
nobis
[OS
217]
repetitum
est,
et
epistola
ad
Hebraeos,
nullis
glossis
adiuta,
testatur.
Quod
si
tantopere
Mosaicis
caeremoniis
oblectantur:
cur
non
boves,
vitulos,
agnos,
ad
sacrificia
rapiunt?
Habent
quidem
bonam
partem
antiqui
tabernaculi,
et
totius
Iudaici
cultus.
Sed
hoc
tamen
eorum
religioni
deest,
quod
vitulos
et
boves
non
immolant.
Quis
non
videat
hanc
unctionis
observationem
circumcisione
multo [p.
389]
esse
perniciosiorem?
Praesertim,
ubi
accedit
superstitio,
et
pharisaica
opinio
de
dignitate
operis.
Iudaei
in
circumcisione
fiduciam
iustitiae
reponebant,
isti
in
unctione
spirituales
gratias.
Hoc
enim
est,
si
Deo
placet,
sacrum
oleum,
quod
characterem
indelebilem
imprimit.
Quasi
vero
oleum
pulvere
et
sale
abstergi
non
possit,
aut
si
tenacius
adhaesit,
sapone.
At
character
ille
spiritualis
est.
Quid
oleo
cum
anima?
An
obliti
sunt,
quod
ex
Augustino
occinunt
:
si
detrahatur
verbum
ab
aqua,
nihil
fore
nisi
aquam;
l)
habere
autem
a
verbo,
ut
sit
sacramentum?
Quod
verbum
ostendent
in
sua
pinguedine?
An
quod
Mosi
mandatum
est,
de
filiis
Aaron
ungendis
(Exod.
28.
29.
30)?
At
illic
etiam
mandatur
de
tunica,
de
ephod,
de
galero,
de
corona
sanctitatis,
quibus
ornandus
erat
Aaron;
de
tunicis,
baltheis,
mitris,
quibus
erant
vestiendi
eius
filii.
Mandatur
de
mactando
vitulo,
de
eius
adolendo
adipe,
de
arietibus
secandis
et
comburendis,
de
sanctificandis
auriculis
et
vestimentis,
alterius
arietis
sanguine,
et
innumerae
aliae
observationes,
quibus
praetermissis,
miror
cur
una
unctio
olei
illis
placeat.
Si
autem
aspergi
gaudent,
cur
oleo
potius
asperguntur
quam
sanguine?
Scilicet
rem
ingeniosam
conantur:
ex
Christianismo
et
Iudaismo,
et
paganitate,
velut
consutis
centunculis,
religionem
unam
conficere.
Foetet
igitur
eorum [p.
390]
unctio,
quae
sale,
id
est,
verbo
Dei
destituitur.
Superest
impositio
manuum,
quam
fuisse
ab
apostolis
observatam
constat,
quoties
aliquem
ecclesiae
ministerio
admovebant.
Qua
ratione,
impositionem
manuum
presbyterii
Paulus
vocat
ordinationem
ipsam,
qua
in
episcopatum
assumptus
erat
Timotheus
(1
Tim.
4).
Quanquam
scio
presbyterium
eo
loco
a
quibusdam
accipi,
pro
coetu
seniorum.
Sed
simplicius,
meo
iudicio,
de
ministerio
intelligetur.
Hunc
autem
ritum
ductum
existimo
ab
Hebraeorum
more;
qui
quod
benedictum
ac
sanctificatum
volebant,
manuum
im-
[OS
218]
positione,
velut
Deo
repraesentabant.
Sic
Iacob
benedicturus
Ephraim
et
Manasse,
eorum
capitibus
manum
imposuit;
quo,
ut
arbitror,
significatu,
Iudaei,
1)
1.
Caus.
quaest.
1.
c.
detrahe.
|