45:19
19
HARMONIA
EVANGELICA.
20
eius
prae
se
ferant,
atque
ideo
in
ipsum
excanduit,
quod
promissam
sibi
gratiam
diffidentia
repelleret.
Non
est
quidem
nostrum,
legem
Deo
praescribere,
quin
liberum
ei
sit,
in
uno
punire
quod
aliis
ignoscit
delictum.
Sed
facile
apparet
diversam
fuisse
Zachariae
causam,
quam
fuerit
Abrahae,
Gideonis,
vel
Mariae.
Id
in
verbis
non
perspicitur.
Cognitio
igitur
Deo
relinquenda,
cuius
oculi
ad
fontem
usque
cordis
penetrant.
Sic
Deus
inter
Sarae
risum
et
Abrahae
discernit,
quum
tamen
alter
ab
altero
in
speciem
non
differat
(Gen.
17,17
et
18,10).
Porro
causa
diffidentiae
in
Zacharia
fuit,
quod
in
ordine
naturae
subsistens
Dei
potentiae
minus
tribuit
quam
decebat.
Nimium
enim
restricte
et
maligne
sentiunt
de
operibus
Dei,
qui
non
plus
facturum
credunt
quam
secundum
naturam
credibile
est,
quasi
eius
manus
vel
sensui
nostro
subiecta,
vel
terrenis
mediis
inclusa
esset.
Atqui
fidei
proprium
est,
longe
plus
credere
quam
fieri
posse
carnis
ratio
dictet.
Non
dubitavit
Zacharias,
esset
vox
Dei
necne,
sed
quum
nimis
defixus
esset
in
mundo,
obrepsit
iu
eius
mentem
obliqua
dubitatio,
futurumne
esset
quod
audierat.
Ac
ea
in
re
non
levem
Deo
fecit
iniuriam,
quia
perinde
erat
ao
si
secum
disputaret,
veraxne
habendus
esset
Deus,
quem
constabat
loquutum
esse.
Quanquam
sciendum
est,
non
ita
incredulum
fuisse
Zachariam,
ut
prorsus
a
fide
descisceret.
Est
enim
generalis
fides,
quae
promissionem
aeternae
salutis
amplectitur
et
gratuitae
adoptionis
testimonium.
Quemadmodum
autem,
postquam
nos
semel
recepit
Deus
in
gratiam,
specialiter
multa
promittit,
quod
nos
pascet,
eripiet
ex
periculis,
erit
vindex
innocentiae
nostrae,
vitam
tuebitur,
ita
specialis
quaedam
est
fides,
quae
singulis
huiusmodi
promissionibus
respondet.
Fiet
igitur
interdum
ut
quispiam
de
peccatorum
remissione
et
salute
sua
Deo
fidens
in
parte
aliqua
vacillet:
nam
vel
nimium
trepidabit
in
mortis
periculo,
vel
de
victu
quotidiano
nimium
erit
anxius,
vel
nimium
perplexus
erit
in
suis
consiliis.
Talis
fuit
Zachariae
incredulitas,
quia
scilicet
fidei
radicem
ac
fundamentum
tenens
tantum
una
in
parte
haesitavit,
an
Deus
filium
illi
daturus
esset.
Quare
sciamus
non
protinus
a
fide
excidere
vel
deficere,
quos
sua
infirmitas
in
aliquo
particulari
negotio
turbat
vel
concutit,
nec
fidem
a
radice
labefactari,
quoties
eius
rami
ad
varios
impetus
titubant.
Adde
quod
nihil
minus
voluit
Zacharias
quam
in
examen
vocare
fidem
divinae
promissionis,
sed
quum
in
genere
persuasus
esset,
veracem
esse
Deum,
astu
et
insidiis
Satanae
furtim
in
pravam
distinctionem
tractus
est.
Quo
magis
nos
ad
agendas
excubias
intentos
esse
decet.
Quis
enim
nostrum
a
Satanae
decipulis
securus
erit,
in
quas
cernimus
tam
rarae
sanctitatis
virum,
qui
tota
vita
sedulo
sibi
caverat,
delapsum
esse?
|