41:19
19
PRAELECTIONES
20
Non
dubium
est,
quin
Dei
consilio
hoo
factum
fuerit,
ut
proceres
suis
annulis
obsignarent
lapidem,
quo
clausum
fuit
os
speluncae,
quo
scilicet
illustrius
deinde
foret
miraculum.
Quando
enim
postridie
rex
accessit,
integri
erant
annuli:
hoc
est,
obsignationes
manebant
integrae.
Hinc
apparuit
non
arte
hominum
fuisse
servum
Dei
incolumem,
sed
coelesti
auxilio.
Interea
videmus,
quam
audacter
regem
coegerint
proceres
ad
omnia
sua
placita.
Nam
poterat
videri
plus
satis
defunctus,
quum
hominem
sibi
earum
et
fidelem
ipsis
traderet,
et
quum
iuberet
proiici
in
speluncam
leonum.
Non
sunt
tamen
contenti
hac
regis
facilitate:
unum
adhuc
ab
eo
extorquent,
nempe
ut
claudatur
os
speluncae:
deinde
lapidem
omnes
obsignent,
ne
quis
Danielem
eripiat.
Videmus
ubi
semel
erepta
est
libertas,
nullum
esse
finem
:
praesertim
ubi
sua
culpa
quispiam
servus
factus
est,
vel
se
addixit
improborum
arbitrio.
Nam
initio
non
praevalebit
tanta
servitus,
ut
hoc
et
illud
faciat,
vel
quidquid
mandatum
fuerit,
qui
videtur
esse
liber:
sed
ubi
se
addixit
in
servitutem,
quemadmodum
iam
dixi,
cogitur
iterum,
et
secundo,
et
absque
fine
et
modo
peccare.
Exempli
gratia:
si
quis
ab
officio
vel
metu
hominum,
vel
adulatione,
vel
alio
pravo
affectu
declinet,
hoc
et
illud
concedet,
ubi
non
tantum
rogatus
fuerit,
sed
importune
coactus.
Ubi
autem
semel
se
abdicaverit
libertate,
quemadmodum
iam
dixi,
cogetur
etiam
pudenda
quaeque
admittere
pro
cuiusque
nutu.
Sit
quispiam
doctor
in
ecclesia
aut
pastor,
ambitiose
huc
vel
illuc
deflectat:
qui
hoc
ab
eo
impetraverit,
veniet
ad
eum
secundo,
Quid?
audesne
mihi
negare?
Heri,
vel
nudiustertius
nonne
hoc
abs
te
impetravi,
et
illud?
Sic
cogetur
secundo
peccare
in
eius
gratiam,
cui
se
addixit,
tertio
etiam
cogetur
peccare,
et
usque
ad
finem,
imo
sine
fine.
Sic
etiam
principes,
qui
non
modo
liberi
sunt,
sed
aliis
dominantur,
si
mala
conscientia
sinant
se
vinci,
abdicant
se
omni
autoritate,
et
trahuntur
in
omnes
partes
pro
libidine
subditorum.
Hoc
igitur
exemplum
nobis
proponitur
in
rege
Dario,
qui
postquam
addixit
iniustae
poenae
Danielem,
etiam
hoc
adiungit,
nempe
ut
claudatur
spelunca:
deinde
ut
lapis
obsignetur.
Et
in
quem
finem?
nempe
ne
placitum
mutetur,
hoc
est,
ne
ipse
audeat
quidquam
tentare
circa
Danielem.
Videmus
ergo
ut
rex
subiiciat
se
maximo
probro,
quia
primo
abrogatur
ei
fides
a
proceribus,
ac
si
negarent
ei
se
credituros,
etiamsi
iussisset
Danielem
proiici
in
speluncam
leonum,
sed
cautionem
se
exigere,
ne
eum
eriperet:
nec
passuros
quidquam
ab
eo
tentari.
Videmus
ergo
ut
contumeliose
fidem
regi
suo
detrahant:
deinde,
ut
sibi
usurpent
imperium
adversus
eum,
ne
audeat
lapidem
attollere,
qui
erat
obsignatus,
nisi
velit
incurrere
falsi
crimen,
quod
corruperit
publicas
obsignationes,
ac
si
violasset
publicas
tabulas,
et
esset
falsarius.
|