32:19
19
PSALMUS
XCIV.
20
id
dicitur
respectu
nostri;
quia
non
sentimus
eum
gerere
curam
nostri,
nisi
quatenus
manum
suam
aperte
et
quasi
visibili
modo
profert
ad
nos
iuvandos.
Quod
bis
dicitur,
Deus
ultionum,
deinde
Iudex
terrae,
proprie
spectant
haec
epitheta
ad
praesentis
causae
circumstantiam:
ac
si
ipsum
officii
sui
moneret
propheta
his
verbis,
Domine
tuum
est
vindictam
sumere
de
sceleratis,
et
terram
iudicare:
vides
autem,
dum
impune
grassatur
eorum
iniquitas,
ut
eorum
audacia
proterve
insultet.
Non
quod
ulla
admonitione
indigeat
Deus
qui
nunquam
torpet:
quin
potius
dum
lente
cunctari
videtur,
pro
opportunitate
sibi
cognita
iudicia
sua
temperat:
sed
eius
naturam
hoc
modo
secum
reputant
fideles,
quo
se
ad
meliorem
fiduciam
animent
et
exstimulent
ad
precandi
vehementiam
:
quo
etiam
pertinet
repetitio.
Itaque
quo
petulantius
lascivient
impii,
semper
occurrat
nobis
haec
doctrina,
non
posse
tamen
hoc
auferri
Deo
quin
mundi
sit
iudex
ad
exigendam
de
sceleribus
vindictam.
Et
quamvis
pro
carnis
nostrae
sensu
Deus
tenebris
inclusus
lateat,
hanc
precandi
formam
quae
a
spiritu
sancto
dictatur,
non
dubitemus
arripere,
ut
scilicet
tandem
affulgeat.
3.
(Usquequo
impii.)
Fervorem
suum
hoc
versu
excusat
propheta,
quia
tempestiva
sit
festinatio,
dum
nullum
superbiendi
modum
faciunt
improbi.
Quia
igitur
necessitas
addere
nobis
debet
animum,
ut
sciamus
iustas
preces
exauditum
iri,
testatur
hic
propheta
suam
querimoniam
non
de
nihilo
vel
levi
de
causa
nasci,
sed
extorqueri
sibi
gravissimis
iniuriis.
Circumstantia
etiam
temporis
ad
augendam
indignitatem
valet,
quod
longa
Dei
patientia
obduruerant,
atque
ex
duritie
non
pervicaciam
contraxerant
modo,
sed
impudentiam
quoque:
ac
si
eorum
improbitati
Deus
faveret.
Nam
in
adverbio
usquequo
bis
repetito
diuturna
notatur
impunitas:
ac
si
dixisset,
non
incipere
nunc
demum
impios:
sed
quum.
nimis
diu
fuerint
tolerati,
nullum
facere
peccandi
modum.
Iam
quum
olim
tantam
in
ecclesia
tyrannidem
exercuerint
reprobi,
nec
statim
adhibitum
fuerit
a
Deo
remedium,
ne
miremur
si
hodie
quoque
longis
oppressionibus
subiaceat
ecclesia:
nec
putemus
prorsus
a
Deo
desertam,
quamvis
non
protinus
sanandis
malis
manum
admoveat.
Exsultandi
verbo
laetitiam
proterviae
et
iactantiae
plenam
designat,
quum
impii
longa
prosperitate
ebrii
quidvis
sibi
licere
confidunt.
4.
(Effutiunt.)
Clarius
hoc
idem
exprimit,
tanta
scilicet
ferocia
turgere,
ut
gloriari
in
sceleribus
non
dubitent.
Verbum
J^J},
quod
effutire
vertimus,
plus
est
quam
loqui.
Nam
quum
proprie
ebullire
significet,
metaphorice
transfertur
ad
temerarios
sermones.
Videmus
autem
quo
sua
ambitio
et
superbia
impios
homines
praecipitet,
ut
etiam
cum
magno
suo
probro
et
dedecore
potentiam
suam
futiliter
efferant,
minando
enim,
nihil
quam
caedes,
|