51:189
189
CAPUT
IV.
190
randum.
Porro
gratiarum
actio
huc
spectat,
ut
incitentur
magis
ac
magis
Ephesii
ad
aestimandam
Dei
gratiam
pro
sua
dignitate.
Gloria,
inquit,
Deo
sit
per
Christum.
Nempe
quia
per
eum
effusa
erat
Dei
misericordia
in
gentes.
Addit
in
ecclesia:
quo
significat
Dei
gratiam
in
gentium
vocatione
esse
talem
quae
debeat
inter
omnes
fideles,
quam
late
patet
ecclesia,
celebrari.
Perpetuitas
ad
augendam
magnitudinem
valet.
20.
Qui
potest
Refertur
hoc
ad
futurum
tempus,
ideo
est
spei
doctrina.
Et
certe
non
possumus
Deo
iustas
ex
animo
gratias
agere
pro
acceptis
beneficiis,
nisi
persuasi
simus,
eius
bonitatem
perpetuam
erga
nos
fore.
Quum
autem
dicit
Deum
posse,
non
intelligenda
est
potentia
longe
remota
ab
actu,
ut
loquuntur:
sed
quae
se
proferat
et
reipsa
a
nobis
sentiatur.
Debent
enim
fideles
eam
semper
coniungere
cum
opere,
ubi
de
rebus
sibi
promissis
et
de
sua
salute
agitur.
Quidquid
enim
potest
Deus,
facturus
est
procul
dubio,
si
promisit.
Id
confirmat
prioribus
experimentis,
vel
praesenti,
quae
se
in
illis
exserebat,
spiritus
efficacia.
Secundum
id
quod
iam
in
nobis
sentimus,
inquit.
Quidquid
enim
bonorum
nobis
Deus
confert,
documentum
est
eius
erga
nos
gratiae,
amoris,
virtutis:
unde
in
posterum
debemus
meliorem
fiduciam
concipere.
Notandum
est
membrum
illuds
cumulate,
item,
super
omnia
facere,
quae,
petimus
aut
cogitamus:
ne
timeamus
excessum
in
recta
fide.
Nunquam
enim
tantum
exspectabimus
bonorum
a
Deo,,
quin
vota
omnia
et
sensus
omnes
nostros
immensa
sua
liberalitate
superet.
CAPUT
iv.
1.
Obsecro
itaque
vos,
ego
vinctus
in
Domino,
ut
digne
ambuletis
vocatione
ad
quam
vocati
estis:
2.
cum
omni
humilitate
et
mansuetudine,
cum
tolerantia
sufferentes
vos
invicem
in
dilectione:
3.
studentes
servare
unitatem
spiritus,
in
vinculo
pacis.
4.
Unum
corpus
et
unus
spiritus:
quemadmodum
vocati
estis
in
una
spe
vocationis
vestrae.
5.
Unus
Dominus,
una
fides,
unum
baptisma.
6.
Unus
Deus
et
pater
omnium,
qui
est
super
omnia,
et
per
omnia,
et
in
omnibus
vobis.
Haec
tria
capita
tantum
continent
praeceptiones
de
moribus.
Ac
primum
quidem
eos
hortatur
ad
mutuam
concordiam.
Qua
occasione
de
ecclesiae
regimine
tractat:
quoniam
ita
sit
compositum
a
Domino,
ut
vinculum
sit
unitatis
inter
nos
servandae.
1.
Ego
vinctus
in
Domino.
A
vinculis,
quae
videbantur
eum
despicabilem
reddere,
maiorem
(ut
etiam
alibi
visum
est)
sibi
autoritatem
vendicat.
|