5:188
test?
Id
si
nesciunt
magni
isti
theologi,
discant
ex
elementis
grammaticorum:
et
parabolam
invenient
esse
similitudinem,
sumptam
ex
veritate.
Sic,
quum
dicitur,
hominem
quendam
habuisse
duos
filios,
quibus
divisit
suas
portiones,
oportet
esse
in
rerum
natura
et
hominem,
et
filios,
et
haereditatem,
et
divisionem
portionum.
Denique,
haec
est
perpetua
lex
parabolae,
ut
primum
concipiamus
rem
nudam,
ut
proponitur:
deinde,
ex
ea
conceptione
deducamur
ad
finem
parabolae:
hoc
est,
ad
rom
ipsam,
cui
accommodatur
similitudo.
Imitentur
Chrysostomum,
hac
in
re
suum
Achillem.
Existimavit
quidem
ille
esse
parabolam,
ex
qua
tamen
veritatem
saepe
elicit.
l)
Ut
quum
inde
probat,
mortuorum
animas
in
certis
esse
locis,
ostendit
gehennae
gravitatem
et
delitiarum
perniciem.
Ne
hic
mihi
multum
verborum
perdendum
sit,
consulant
sensum
communem,
si
quem
habent:
et
facile
assequentur
vim
atque
rationem
parabolae.
Et
quando
satisfieri,
quantum
in
nobis
est,
omnibus
volumus:
nonnihil
disseremus
hoc
loco
de
animarum
quiete,
quae
in
certa
fide
promissionum
Dei,
a
corporibus
solvuntur.
Siquidem
per
sinum
Abrahae,
nihil
aliud
quam
quietem
illam
scripturae
nobis
designare
volunt.
Primum
nos
quietem
vocamus,
quam
illi
somnum.
Neque
bane
abhorreremus2)
a
somni
nomine,
nisi
iam
eorum
mendaciis
corruptum,
et
paene
pollutum
esset.
Deinde
per
quietem,
non
desidiam,
aut
veternum,
aut
aliquid
simile
ebrietatis,
quale
animae
affingunt,
intelligimus:
sed
conscientiae
tranquillitatem
et
securitatem:
quae
quum
semper
fidei
adiuncta
sit,
nunquam
tamen
perficitur,
aut
suis
numeris
constat,
nisi
post
mortem.
Audit
[fol.
11]
quidem
ex
ore
Dei
benedictiones
fidelium
ecclesia,
quae
hanc
terram
adhuc,
velut
advena,
incolit.
Ambulavit
populus
meus
in
pulchritudine
pacis,
et
in
tabernaculis
fiduciae,
et
in
requie
opulenta
(Ies.
32,
18).
Quae
et
ipsa
rursum
gratias
agens
occinit
benedicenti
Domino:
Domine,
dabis
nobis
pacem
(ib.
26,
3).
Omnia
enim
opera
nostra
operatus
es
nobis.
Hanc
pacem
habent
accepto
evangelio
fideles,
quum
Deum,
quem
prius
iudicem
cogitabant,
sibi
patrem
esse
vident:
se
pro
filiis
irae,
filios
gratiae:
effusa
in
se
viscera
misericordiae
Dei;
ut
iam
nihil
aliud
a
Deo
exspectent,
quam
bonitatem
et
mansuetudinem.
Verum,
quoniam
militia
est,
vita
hominis
super
terram
(Iob.
7,
1),
necesse
est
eos,
qui
sentiunt
et
aculeos
peccati
et
carnis
reliquias,
in
mundo
pressuram
habere,
in
Deo
autem
consolationem:
atque
ita
non
plane
animo
esse
composito
et
imperturbato.
Verum,
quum
carnem
et
concupiscentiam
(quae,
ceu3)
1)
Hom.
25.
in
Matth.;
Homil.
57.
in
eundem.
In
paraenesi
ad
Theod.
lapsum.
Quanquam
homil.
4.
in
Matth,
videtur
narrare
ut
historiam.
2)
abhorremus,
1576
seqq.
quibus
hic
adstipulatur
versio
gdllica,
3)
1542
et
1545:seu.
|