50:187
187
EPIST.
PAULI
AD
GALATAS
188
in
spirituali
autem
Christi
regno
facessere
debent.
Id
plausibiliter
dicitur.
Atqui
de
mundana
politia
sermo
est,
quum
dicit
Dominus
(Deut.
1,
17):
Non
accipias
personam
in
iudicio.
Sed
ego
in
illam
disputationem
non
ingredior:
quia
nihil
facit
ad
praesentem
locum.
Nam
simpliciter
intelligit
Paulus,
gradum
honoris,
in
quem
pervenerant
apostoli,
non
obstitisse
quominus
a
Deo
vocaretur
et
ex
nullo
fieret
illis
subito
aequalis.
Quamlibet
enim
magnum
esset
discrimen,
id
apud
Deum
nihil
valuisse,
qui
personarum
acceptione
non
ducitur,
et
cuius
vocatio
nullis
praeiudiciis
est
obnoxia.
Sed
videri
etiamnum
possit
hoc
absque
ratione
dixisse:
nam
ut
verum
sit,
non
respiciendas
esse
personas
in
negotio
Domini
(sicuti
hoc
diligenter
cavendum
est),
quid
hoc
ad
Petrum
et
socios
apostolos,
qui
non
sola
persona
erant
venerabiles,
sed
vera
sanctitate
et
spiritualibus
donis?
Nam
persona
timori
Dei
et
bonae
conscientiae
opponitur:
Act.
10,
34.
35,
et
1.
Petri
1,
17.
Atque
hic
est
communis
scripturae
usus.
Atqui
pietas,
rectus
zelus,
sanctimonia
et
similes
aliae
dotes
praecipuam
gratiam
et
honorem
conciliabant
apostolis.
Perinde
vero
contemptim
loquitur
hic
Paulus,
ac
si
nihil
in
ipsis
fuisset
praeter
externas
larvas.
Respondeo,
Paulum
hic
aestimare
apostolos
non
proprio
pretio,
sed
ex
inani
adversariorum
suorum
iactantia.
Nam
quo
fumos
suos
venderent,
plenis
buccis
intonabant
nomina
Petri,
Iacobi
et
Iohannis:
et
reverentia,
quae
illis
deferebatur
ab
ecclesia,
ambitiose
abutebantur
ad
contemptum
Pauli.
Non
igitur
hic
disserit
Paulus
quales
sint
apostoli,
nec
quid
de
ipsis
sentiat
seposita
contentione
:
sed
larvas
illas,
quas
obtendebant
pseudoapostoli,
refutat.
Ergo
sicuti
postea
de
circumcisione
tractabit
non
ex
proprio
sensu,
sed
ex
falsa
opinione
et
impia
quam
affinxerant
impostores
illi:
ita
etiam
nunc
de
apostolis
pronuntiat,
nihil
esse
apud
Deum
larvas,
quibus
in
mundo
splendebant.
Idque
ex
verbis
patet.
Cur
enim
praeferebant
illos
Paulo?
quoniam
eum
praecesserant.
Haec
erat
mera
larva.
Alioqui
non
dubium
quin
Paulus
pro
singulari
sua
modestia
illos
ex
animo
suspiceret,
ac
dona
Dei
in
illis
oscularetur,
qui
alibi
se
minimum
ex
apostolis
ultro
fatetur,
ac
indignum
tam
praeclaro
ordine.
Nihil
mihi
contulerunt.
Posset
etiam
legi:
nihil
mecum
contulerunt.
Idem
enim
verbum
est,
quod
prius
bis
posuit.
Sensus
tamen
est
certus,
quod
apostoli,
audito
Pauli
evangelio,
suum
ex
adverso
non
protulerint
(qualiter
fieri
solet,
ubi
habetur
aliquid
melius
et
perfectius),
sed
contenti
eius
expositione,
doctrinam
eius
simpliciter
et
sine
mora
amplexi
sint.
Ita,
ut
in
re
minime
dubia,
nullum
inter
ipsos
verbum
commutatum
fuit
Neque
tamen
ut
priores
loquendi
partes
sibi
Paulus
sumpserit
tanquam
praestantior,
ut
qui
aliis
formam
dictant
:
sed
|