5:187
PSYCHOPANNYCHIA.
et
sperant?
Hic
cuniculum
alium
effodere
eos
oportet,
si
subterfugere
volunt.
Veniamus
nunc
ad
historiam
divitis
et
Lazari
(Luc.
1(>,
22):
quorum
alter
praeteritis
huius
mortalitatis
laboribus
et
aerumnis,
tandem
in
sinum
Abrahae
delatus
est;
alfer
in
tormenta
delapsus:
ille
tormenta
patitur,*)
hic
recipit
consolationem.
Magnum
chaos
interpositum
inter
huius
gaudia,
et
illius
afflictionem.
Suntne
haec
somnia
portae
corneae,
de
qua
poetae
fabulantur?
Verum,
ut
habeant
effugium
quo
elabantur,
faciunt
ex
historia
parabolam:
aiuntque
fictionem
esse,
quidquid
de
Abraham,
divite,
paupere,
veritas
loquitur.
Tantum
reverentiae
et
Deo
et
verbo
eius
deferunt.
Cedo,
proferant
unum
duntaxat
in
scriptura
exemplum,
ubi
in
parabola
nomine
aliquis
vocetur.
Quid
sibi
haec
verba
volunt?
Erat
quidam
mendicus
nomine
Lazarus.
Aut
verbum
Dei
mentiri
oportet,
aut
veram
esse
narrationem.
Id
etiam
animadverterunt
veteres
scripturae
interpretes.
Nam
Ambrosius:
Narratio
est,
inquit,
magis
quam
parabola,
quia
nomen
additur.
Id
ipsum
sentit
Gregorius.
Certe
Tertullianus,
Irenaeus,
Origenes,
Cyprianus,
Hieronymus,
quasi
historiam
referunt.
Ex
quibus
Tertullianus
arbitratur
in
divitis
persona,
Herodem
signari;
[fol.
.iOj
in
Lazaro,
Ioannem
Baptistam.
Verba
autem
Irenaei
sunt:
Non
fabulam
narravit
nobis
Dominus,
Lazari
et
divitis,
etc.
Et
Cyrillus
quum2)
respondet
Arrianis,
qui
ex
eo
loco
machinam
struebant
adversus
Christi
divinitatem,
non
refellit
ut
parabolam,
sed
ut
historiam
interpretatur.
s)
Hoc
magis
ridiculum,
quod
errori
suo
praetendunt
Augustini
nomen,
quem
cavillantur
in
hanc
opinionem
consensisse:
opinor,
quia
quodam
loco4)
dixerit:
in
parabola
per
Lazarum
Christum
intelligendum:
per
divitem
Pharisaeos:
quum
nihil
aliud
significet
quam
narrationem
transferri
ad
parabolam,
si
Lazari
persona
Christo,
divitis,
Pharisaeis
attribuatur.
Hic
mos
est
eorum,
qui
in
praeiudicatam
opinionem
toto
impetu
feruntur:
quum
vident
nihil
sibi
esse
stabile,
quo
innitantur,
non
syllabarum
decipulas,
sed
ipsos
literarum
apices
in
suum
commodum
rapiunt.
Ne
quid
tamen
adhuc
obstrepant,
alibi
ipse
scriptor
profitetur,
se
pro
historia
recipere.
Eant
nunc
et
vendant
suos
fumos
in
media
luce.
Neque
tamen
effugere
possunt,
quin
semper
in
eosdem
incidant
laqueos.
Ut
enim
concedamus
esse
parabolam
(quod
minime
obtinere
possunt)
quid
aliud
evincent,
quam
esse
collationem,
quae
sine
veritate
stare
non
po-
1)
In
hoc
commate
plura
1576
seqq.
vitio
operarum
interciderunt.
2)
dum,
1552
seqq.
3)
Tertull.
lib.
adversus
Marcion.;
Irenaeus
libro
IV.
contra
haeres,
cap.
4;
Origen,
hom.
5.
in
Ezech.;
Cypr.
epist.
S;
Hieron.
inEsa.
cap.
49.
et65;
Hilarius
in
Psalm.
3;
Cyrill.
in
1.
cap.
Ioann.
cap.
22.
4)
Lib.
VIII.
de
Genesi
ad
lit.
|