1:187
[CO
1.
187]
Dei
praeconem,
ad
regendam
ecclesiam
vocatum,
quem
nunc
episcopum,
nunc
presbyterum,
interdum
etiam
pastorem
appellat
(Act.
14.
20.
1
Petr.
5).
Iam
vero
si
excipiunt:
canonibus
vetitum
esse
ne
quis
sine
titulo
admittatur,
neque
id
me
latet;
sed
titulos
quos
obtendunt,
pro
legitimis
non
recipio.
Nonne
melior
pars
titulorum
sunt
dignitates,
personatus,
canonicatus
et
praebendae,
capellaniae,
prioratus,
monachatus
etiam,
quae
partim
ex
ecclesiis
cathedralibus,
partim
collegiatis,
partim
desertis
delubris,
partim
e
claustris
petuntur
?
Quae
omnia
satanae
esse
lupanaria
interpretor
et
confidenter
affirmo.
Omnes
enim
illi,
in
quam
functionem
ordinantur,
nisi
ut
Christum
sacrificent
et
immolent?
Denique
neminem
ordinant [p.
383]
nisi
ad
sacrificandum:
quod
non
est
Deo,
sed
daemoniis
consecrare.
Atqui
vera
unaque
ordinatio
est,
vocare
ad
regendam
ecclesiam
eum,
cuius
vita
ac
doctrina
probata
fuerit,
ipsumque
ministerio
admovere.
Quam
in
partem
locos
illos
Pauli
accipere
convenit,
quanquam
caeremoniam
[OS
214]
et
ritum
vocandi,
simul
cum
vocatione
ipsa
continent.
Sed
de
caeremonia
statim
suo
loco.
Nunc
quod
in
manibus
est,
tractemus:
a
quibus
scilicet
ordinandi,
hoc
est,
vocandi
sint
ministri
ecclesiae.
Quid
igitur?
An
Paulus
iura
collationum
Timotheo
et
Tito
deferebat,
qualia
nunc
ab
infulatis
satrapis
usurpantur?
Minime.
Sed
cum
utrique
mandatum
dedisset
de
constituendis
componendisque
provinciarum,
in
quibus
relicti
erant,
ecclesiis,
alterum
hortatur,
ne
ecclesias
desertas
patiatur,
alterum
monet,
ne
quem
admittat
nisi
probatum.
An
Paulus
et
Barnabas,
ceu
metropolitani
aliqui,
ecclesiarum
possessiones
conferebant?
Nihil
minus.
Caeterum
non
existimo
illos
omnes,
suo
arbitrio
imposuisse
ecclesiis
nesciis
ac
inconsultis
quos
visum
esset,
sed
communicato
cum
ecclesiis
consilio,
ad
id
munus
vocasse
quos
ex
fratribus
exploratos
habebant
puriore
doctrina
et
vita
integriore.
Atque
ita
quidem
factum
oportuit,
si
ecclesias
stare
incolumes
voluissent,
penes
quos
rerum
arbitrium
erat,
ut
ecclesia
quae
de
eligendo
ministro
deliberatura
erat,
antequam
in
consilium
ivisset, [p.
384]
advocasset
e
vicinia
unum
aut
duos
episcopos
et
vitae
sanctitate
et
doctrinae
sinceritate
prae
aliis
spectabiles,
cum
quibus
agitasset,
quis
potissimum
assumendus
fuisset.
Utrum
vero
totius
ecclesiae
comitiis,
aut
paucorum
suffragiis,
quibus
ea
cura
demandetur,
an
vero
magistratus
sententia
episcopum
creari
satius
sit,
nulla
certa
lex
constitui
potest;
sed
pro
temporum
ratione,
populorumque
moribus
capiendum
est
consilium.
Cyprianus
fortiter
contendit,
non
rite
eligi,
nisi
communibus
totius
plebis
suffragiis.
Quam
observationem
illo
saeculo
in
multis
partibus
valuisse,
fidem
historiae
faciunt.
Verum
quia
vix
unquam
evenit,
ut
tot
capita
rem
aliquam
uno
sensu
bene
componant,
et
fere
illud
|