1:185  [CO  1.  185]  tes,  sed  curiose  agentes  (2  Thess.  3).  1).  Alibi:  ex  his  sunt,  qui  penetrant  domos  et  captivas  ducunt  mulierculas  oneratas  peccatis,  semper  discentes,  nunquam  ad  scientiam  veritatis  pervenientes  (2  Tim.  3).  Haec,  inquam,  elogia  iusto  interdicto  vindicare  cum  possint,  apostolorum  vices,  a  quibus  tam  procul  absunt  quam  a  coelo,  aliis  relinquant.  Ergo  de  sacerdotii  ordine  in  genere  videamus,  quam  belle  cum  apostolorum  functione  conveniat.  Dominus  noster,  cum  nondum  esset  ulla  ecclesiae  forma  constituta,  apostolis  suis  mandavit,  ut  praedicarent  evangelium  omni  creaturae  et  credentes  in  remissionem  peccatorum  baptisarent  (Marc.  ult.).  Antea  autem  mandaverat,  ut  sacra  symbola  corporis  et  sanguinis  sui  ad  exemplum  suum  distribuerent;  de  sacrificando  nulla  mentio  (Luc.  22).  En  sanctam,  inviolabilem,  perpetuamque  legem  impositam  his  qui  in  apostolorum  locum  succedunt,  qua  mandatum  accipiunt  de  evangelii [p. 379]  praedicatione  et  sacramentorum  administratione.  Ergo  qui  evangelii  praedicationi  ac  sacramentorum  administrationi  non  incumbunt,  apostolorum  personam  improbe  praetexunt.  Rursum,  qui  sacrificant,  commune  cum  apostolis  ministerium  falso  iactant.  Nonnihil  autem  inter  apostolos  et  eos  qui  nunc  regendis  ecclesiis  praeesse  debent,  interest.  Primum,  nomine;  quod  tametsi  ex  ratione  et  etymo  verbi,  utrique  apostoli  vocari  possunt,  quia  utrique  missi  sunt  a  Domino  (Rom.  10.  Luc.  6);  illos  tamen  duodecim  peculiariter  elegit  Dominus,  qui  novam  [OS  212]  evangelii  praedicationem  orbi  promulgarent  et  apostolos  peculiariter  vocari  voluit,  quia  magni  referebat  certam  haberi  de  eorum  missione  cognitionem,  qui  rem  novam  et  inauditam  afferrent.  Hi  presbyteri  et  episcopi  magis  dicuntur.  Deinde  officio,  quod  tametsi  utrisque  commune  est  verbum  et  sacramenta  ministrare,  illis  tamen  duodecim,  evangelium  spargere  in  varias  regiones  mandatum  erat  nullis  constitutis  finibus  (Act.  1),  his  singulae  ecclesiae  assignantur.  Neque  hic  tamen  negatur,  quin  alias  ecclesias  iuvare  ei  liceat,  qui  uni  ecclesiae  praeest,  sive  quid  turbarum  inciderit  quod  praesentiam  eius  requirat,  sive  absens  absentes  scriptis  docere  possit;  sed  quia  ad  retinendam  ecclesiae  pacem  necessaria  est  istaec  politia,  unicuique  esse  propositum  quod  agat,  ne  simul [p. 380]  omnes  tumultuentur,  sine  vocatione  incerti  discurrant,  in  unum  omnes  locum  temere  confluant  et  ne  vacuas  ecclesias  pro  libidine  deseram.  Hanc  distinctionem  posuit  Paulus,  ad  Titum  ita  scribens:  huius  rei  gratia  reliqui  te  in  Creta,  ut  ea  quae  desunt  corrigas  et  constituas  per  civitates  presbyteros.  Eadem  a  Luca  in  Actis  ostenditur,  dum  Paulum  inducit  ita  loquentem