5:184
inter
communes
et
primas
animi
conceptiones,
quae
a
natura1)
communiter
apprehenduntur.
Tametsi
iam
multis
rationibus
pugnatum
est,
quae
evincere,
nisi
fallor,
debuerunt
quod
contendebant:
nempe,
animam
aut
spiritum
hominis,
substantiam
esse
a
[fol.
7]
corpore
distinctam:
quae
tamen
nunc
subiicientur,
certiorem
adhuc
eius
rei
fidem
facient.
Venio
enim
ad
id,
quod
secundo
loco
a
me
propositum
erat:
Eam
ipsam
animam
ab
interitu
corporis
superstitem
manere,
sensu
ac
intelligentia
praeditam.
Fallitur
autem
qui
existimat
me
hic
aliud
quidpiam
affirmare,
quam
animae
immortalitatem.
Si
quidem
qui
animam
vivere
fatentur,
illamque
simul
omni
sensu
spoliant,
prorsus
animam
fingunt,
quae
nihil
animae
habeat:
aut
animam
ipsam
a
se
ipsa
avellunt:
quum
eius
natura,
sine
qua
consistere
ullo
modo
nequit,
sit
moveri,
sentire,
vigere,
intelligere:
atque
(ut
ait
Tertullianus)2)
animae
anima,
sensus
sit.
Istam
ergo
immortalitatem
ex
scriptura
discamus.
Quum
Christus
suos
hortatur,
ne
timeant
eos
qui
occidunt
corpus,
animam
autem
occidere
non
possunt;
sed
eum
timeant,
qui
quum
occiderit
corpus,
animam
potest
mittere
in
gehennam
ignis
(Matth.
10,
28;
Luc.
12,
5):
an
non
innuit
animam
superesse
post
mortem?
Benigne
vero
in
eo
nobiscum
egit
Deus,
quod
animas
nostras
istorum
arbitrio
non
permisit,
qui
adeo
ex
facili
eas
trucidant:
aut
certe,
quia
non
possunt,
conantur.
Tyranni
torquent,
secant,
urunt,
verberant,
suspendunt,
sed
corpus:
solus
est
Deus,
qui
ius
habet
in
animam,
ut
eam
mittat
in
gehennam
ignis.
Aut
igitur
anima
reliqua
est
post
mortem:
aut
falsum
est,
tyrannis
potestatem
non
esse
in
animam.
Hic
(ut
audio)
respondent,
animam
quidem
ad
praesens
occidi,
dum
mors
infligitur:
sed
non
perire,
quia
futurum
est,
ut
suscitetur.
Qua
via
si:i)
evadere
volunt,
concedant
oportet
neque
corpus
occidi,
quod
etiam
suscitabitur.
Et
quia
utrumque
conservatur
in
diem
iudicii,
neutrum
perit.
Verbum
autem
Christi
fatetur
corpus
occidi,
animam
esse
salvam
testatur.
Hac
dicendi
forma
Christus
utitur
de
sua
ipsius
morte,
quum
ait:
Solvite
templum
hoc,
et
in
triduo
suscitabo
illud
(loann.
2,
19).
Dicebat
autem
de
templo
corporis
sui:
qua
ratione
animam
ab
eorum
potestate
eximit,
quam
etiam
moriens
in
manus
patris
commendat,
ut
Lucas
scribit
et
David
praedixerat
(Luc.
23,
4t>;
Psal.
31,
6).
Et
Stephanus
(Act.
7,
59)
eius
exemplo:
Do-
1)
Sic
1545.1563.
Vrinceps
nostra
mendose
scribit:
natura
a.
Mecentiores
1576
seqq.
omittunt
praepositionem.
Quibuscum
consentire
vtdetur
Gallus
qui
habet:
lesquelles
on
apprehende
commimement
de
natiire.
2)
Lib.
de
carne
Christi.
3)
Si,
omittunt
1552
seqq.
Versio
galhca
exprimit:
S'ils
veulent
eschapper.
|