1:184
[CO
1.
184]
tur,
quo
symbolo
intelligunt
datam
sibi
esse
consecrandi
potestatem.
Adeo
nihil
horum
a
verbo
Dei
habent,
ut
non
potuerint
improbius
ordinem
a
Deo
positum
pervertere.
Principio
quidem
pro
confesso
esse
debet,
quod
praecedenti
disputatione
asseruimus
:
iniurios
omnes
esse
Christo,
qui
se
sacerdotes
appellant
ad
offerendam
placationis
hostiam.
Constitutus
ille
et
consecratus
a
patre
sacerdos
cum
iureiurando
fuit,
secundum
ordinem
Melchizedech,
nullo
fine,
nullo
successore;
hostiam
semel
obtulit
aeternae
expiationis
et
reconciliationis
;
nunc
etiam
sanctuarium
coeli
ingressus,
intercedit
pro
nobis
(Hebr.
4.
5.
6.
7.
8.
9).
In
ipso
omnes
sumus
sacerdotes,
sed
ad
laudes
et
gratiarum
actiones,
nos
denique
nostraque
Deo
offerenda;
illi
uni
singulare
fuit,
sua
oblatione
Deum
placare
et
peccata
expiare
(1
Petr.
2.
Apoc.
1),
Quid
superest, [p.
377]
nisi
istorum
sacerdotium
impium
esse
sacrilegium?
Verum
quando
eos
non
pudet
apostolorum
successores
se
iactare,
quanta
fide
illorum
fungantur
vicibus,
spectare
operae
pretium
est.
Quanquam
inter
se
consentire
ipsos
oportuerat,
si
fidem
sibi
haberi
volebant;
nunc
de
apostolorum
successione
hostiliter
digladiantur
episcopi,
mendicantes
monachi,
sacrificuli.
Obtendunt
episcopi,
duodecim
in
apostolatum
allectos
singulari
praerogativa;
horum
se
loco
et
gradu
esse,
utpote
qui
alias
honore
praecellant.
1)
Vulgares
presbyteros
pro
septuaginta
esse,
qui
postea
a
Domino
designati
sunt.
Sed
nimis
imbecilla
est
ratio,
nec
sane
longa
confutatione
opus
habet,
siquidem
hoc
agnoscunt
e
suis
tabulis:
antequam
diabolica
sectio
fieret
in
ecclesia
et
alius
diceret:
ego
sum
Cephae,
alius:
ego
Apollo,
nullum
fuisse
discrimen
presbyteri
et
episcopi.
2)
Senserunt
multo
rectius,
quibus
haec
discretio
ab
ethnicis
accepta
visa
est,
qui
suos
habebant
flamines,
curiones,
luper-
[OS
211]
cales,
salios,
pontifices
et
caeteros,
honoris
gradu
distinctos.
3)
Mendicantes
monachi
hac
tantum
similitudine
apostolorum
vicarios
se
venditant,
qua
longissime
ab
illis
discrepant:
quod
huc
atque
illuc
cursitant
et
ex
alieno
victitant.
Apostoli
enim
non
temere,
ut
isti
errones,
quovis
volitarunt,
sed
profecti [p.
378]
sunt,
quo
a
Domino
vocabantur
ad
propagandum
evangelii
fructum;
nec
otiosos
ventres
paverunt
alienis
laboribus,
sed
pro
libertate
sibi
a
Domino
permissa,
eorum
benignitate
usi
sunt
quos
verbo
instituebant.
Neque
vero
erat,
cur
monachi,
quasi
testimonio
defecti,
alienis
plumis
se
tegerent,
cum
satis
claro
elogio
a
Paulo
describantur.
Audivimus,
inquit,
inter
vos
quosdam
ambulantes
inquiete,
nihil
operan-
1)
Dist.
21.
c
.
1.
2)
Hieron.
in
epist.
ad
Tit.
citatur
dist.
93.
c.
legimus
et
95.
c.
olim.
3)
Lib.
4.
sentent,
dist.
24.
c.
10.
in
Canon.
dist.
21.
c.
1.
|