5:182
tores:
quorum
alter
(Eccles.
17,
1),
quum
hominem
distribuat
in
duas
partes,
corpus
de
terra
sumptum,
et
animam,
ad
quam
refert
Dei
imaginem,
breviter
complexus
est
quod
Moses
longius
prosequutus
fuerat.
Creavit,
inquit,
Deus
hominem,
et
secundum
imaginem
suam
fecit
illum.
Alter
vero
(Sap.
2,
23),
quum
exegetice
vellet
designare,
quo
pertineret
Dei
imago,
vocavit
hominem
inexterminabilem,
qui
creatus
esset
ad
imaginem
Dei.
Quorum
scriptorum
autoritate
adversarios
nostros
non
valde
premerem,
nisi
eos
ipsos
nobis
opponerent.
Qui
tamen
utcunque
aliquo
loco
nobis
esse
debent:
si
non
ut
canonici,
certe
ut
veteres,
ut
pii,
ut
multorum
suifragiis
recepti.
Verum
eos
omittamus,
illam
imaginem
Dei
in
homine
retineamus,
quae,
nisi
in
spiritu,
sedem
habere
non
potest.
Sed
iam,
quae
apertius
de
anima
scriptura
loquitur,
audiamus.
Quum
de
animarum
salute
Petrus
loquitur,
et
quum
carnalia
desideria
militare
adversus
animam
dicit,
et
quum
castificare
animas
nostras
praecipit,
et
Christum
vocat
episcopum
animarum
nostrarum
(1
Petr.
1,
9.
22
et
2,
11.
25),
quid
sibi
vellet,
nisi
animae
essent
quae
salvarentur,
quae
oppugnarentur
a
pravis
desideriis,
quae
castificarentur,
quae
ab
episcopo
suo
Christo
regerentur?
Et
in
historia
Iob
legimus:
Quanto
magis
qui
habitant
domos
luteas,
et
terrenum
habent
fundamentum
(Iob.
4,
19)?
Quod
sane
de
anima
intelligemus
dici,
si
propius
animadvertamus
1),
quae
in
corpore
luteo
habitat.
Non
enim
hominem
vas
luteum
appellavit,
sed
dixit2)
vas
luteum
incolere:
quasi
bona
pars
hominis
(quae
est
anima)
domicilio
illo
terreno
contineatur.
Sic
Petrus:
Iustum,
inquit,
arbitror,
quamdiu
sum
in
hoc
tabernaculo,
excitare
vos
per
commonitionem:
quum
sciam
brevi
futurum,
ut
deponam
hoc
meum
tabernaculum
(2
Petr.
1,
13).
Qua
loquendi
forma,
nisi
valde
stupidi
sumus,
possumus
intelligere
et
aliquid
esse
in
tabernaculo
et
aliquid
quod
exuatur
tabernaculo
:
vel
(ut
ait
ipse)
tabernaculum
deponat.
Eandem
distinctionem
carnis
a
spiritu
manifestam
statuit
autor
epistolae
ad
Hebraeos:
quum
parentes
carnis
nostrae,
a
quibus
geniti
sumus,
nominat:
unum
autem
Deum,
patrem
spirituum
(Hebr.
12,
9).
Et
paulo
post
(ibid.
12,
22),
quum
regem
coelestis
Ierusalem
Deum
nominasset,
subiicit
cives,
angelos,
et
spiritus
iustorum
perfectorum.
Nec
video
quomodo
aliter
intelligi
possit
illud
Pauli
(2
Cor.
7,
1):
Has
igitur
habentes
promissiones,
mundemus
nos
ab
omni
inquinamento
carnis
et
spiritus.
Nam
satis
constat,
illic
non
esse
collationem,
qua
alibi
uti
solet:
quum
1)
Sic
sola
Ed,
1542,
adstzpulante
versione
gallica:
Si
nous
considerons
cela
de
bien
pres,
ii
le
faut
entendre
de
1'ame.
Caeterae
legunt:
Quod
sane
de
anima,
si
proprius
animadvertas,
dici
intelliges
2)
dicit
1552
seqq,
(ii
a
rlit)
12*
|