1:182
[CO
1.
182]
tati
serviret.
Soleo
eiusmodi
vota
appellare
caritatis,
non
pietatis;
hoc
est,
non
suscepta
ad
cultum
aliquem
Dei,
sed
ad
tolerandam
infirmorum
ruditatem,
[OS
208]
quemadmodum
ipse
ait:
Iudaeis
se
Iudaeum
factum
et
caetera
(1
Cor.
9).
Sed
hoc
faciebat,
ut
Iudaeis
se
ad
tempus
accommodaret.
Isti,
cum
Nazaraeorum
purificationes
nullo
usu
imitari
volunt,
quid
aliud
quam
alterum
Iudaismum
erigunt?
(Num.
6).
Eadem
religione
decretalis
illa
epistola
composita
est,
quae
prohibet
1)
clericis,
iuxta
apostolum,
ne
comam
nutriant,
sed
instar
sphaerae
radant;
quasi
apostolus
(1
Cor.
11)
docens
quid
viris
omnibus
decorum
sit,
de
sphaerica
clericorum
rasura
sollicitus
fuerit.
Hinc
lectores
reputent,
quales
sint
alii
ordines,
quibus
talis
est
ingressus.
Verum
hoc
omnem
stultitiam
superat,
quod
in
singulis
Christum
sibi
collegam
faciunt.
Primum,
inquiunt,
ostiarii
munere
functus [p.
373]
est,
quando
vendentes
et
ementes
flagello
ex
funiculis
facto
e
templo
eiecit,
et
ostiarium
se
esse
significat,
cum
dicit:
ego
sum
ostium
(Matth.
21.
Ioan.
2.
10).
Lectoris
munus
assumpsit,
cum
in
synagoga
Iesaiam
legit
(Luc.
4).
Exorcistae
officio
usus
est,
cum
linguam
et
aures
surdi
et
muti
saliva
tangens,
auditum
reddidit
(Marc.
7).
Acolythum
se
esse
iis
verbis
testatus
est:
qui
sequitur
me,
non
ambulat
in
tenebris
(Ioan.
8).
Subdiaconi
officio
usus
est,
cum
linteo
praecinctus,
pedes
discipulorum
lavit
(Ioan.
13).
Diaconi
personam
sustinuit,
cum
corpus
et
sanguinem
distribuit
apostolis
in
coena
(Matth.
26).
Sacerdotis
partes
implevit,
cum
in
cruce
hostiam
se
patri
obtulit
(Matth.
27).
Haec
absque
risu
adeo
audiri
non
possunt,
ut
mirer
absque
risu
scripta
esse,
si
tamen
homines
erant
qui
scribebant.
Sed
in
primis
spectabilis
est
argutia,
qua
in
acolythi
nomine
philosophantur,
ceroferarium
appellantes;
verbo,
ut
arbitror,
magico,
certe
inaudito
gentibus
ac
linguis
omnibus,
cum
ἀκόλοθος
Graecis
simpliciter
significet
pedissequum.
Quanquam
si
his
serio
refellendis
inhaeream,
iure
et
ipse
quoque
ridear,
adeo
frivola
sunt
et
ludicra.
Ne
tamen
mulierculis
adhuc
fucum
faciant,
traducenda
est
obiter
eorum
vanitas.
Creant
eximia
pompa
ac
solennitate
suos
lectores,
psalmistas,
ostiarios,
acolythos,
ad
ea
ministeria [p.
374]
exequenda,
quibus
vel
pueros,
vel
certe
quos
vocant
laicos
praeficiunt.
Quis
enim
cereos,
ut
plurimum,
accendit,
quis
urceolo
vinum
et
aquam
infundit,
nisi
puer,
aut
ex
laicis
sordidulus
aliquis
qui
ex
ea
re
quaestum
facit.
Nonne
iidem
canunt,
nonne
tem-
[OS
209]
plorum
ianuas
claudunt
et
aperiunt?
Quis
enim
in
eorum
templis
unquam
vidit,
vel
acolythum,
vel
ostiarium
suis
partibus
fungentem?
Quin
potius,
1)
Dist.
23.
c.
prohibete.
12*
|