55:181
181
CAPUT
XII.
182
idem
illis
quoque
accidat.
Et
certe
quotidie
multa
severitatis
Dei
exempla
cernere
licet,
quibus
ludibria
et
sannas
profanorum
hominum
vindicat.
Nam
quum
sibi
crastinum
semper
promittant,
novo
et
improviso
mortis
genere
saepe
eos
repente
e
medio
tollit
:
quum
fabulosum
esse
ducant
quidquid
audiunt
de
Dei
iudicio,
eos
ita
persequitur
ut
cogantur
agnoscere
iudicem
:
quum
stupidas
habeant
conscientias,
diros
postea
cruciatus
sentiunt
huius
stuporis
vindices.
Tametsi
autem
non
accidit
hoc
omnibus:
quia
tamen
periculum
est
ne
accidat,
merito
omnes
monet
apostolus
ut
caveant.
Altera
etiam
quaestio
occurrit
:
an
poenitentia
sua
nihil
proficiat
peccator
quisquis
ea
praeditus
erit.
Videtur
enim
hoc
innuere
apostolus,
quum
tradit
nihil
ipsi
Esau
profuisse
suam
poenitentiam.
Respondeo,
poenitentiam
hic
non
pro
sincera
ad
Deum
conversione
accipi:
sed
tantum
pro
terrore
quo
Dominus
impios
percellit,
postquam
diu
in
sua
nequitia
delitiati
sunt.
Porro
mirum
non
est
si
inutilis
dicatur
hic
terror:
quia
interim
neque
resipiscunt,
neque
oderunt
sua
vitia,
sed
tantum
poenae
sensu
cruciantur.
Idem
et
de
lacrymis
dicendum
est:
Quoties
ingemuerit
peccator,
paratus
est
Dominus
ad
dandam
veniam:
nec
frustra
unquam
quaeritur
Dei
misericordia,
quoniam
pulsanti
aperietur.
Terum
quia
lacrymae
Esau
desperati
hominis
fuerant,
non
dirigebantur
ad
Deum
:
sic
impii
utcunque
deplorent
sortem
suam,
conquerantur,
eiulspnt,
non
tamen
pulsant
ad
Dei
ianuam:
quia
hoc
Seri
non
potest
nisi
fide.
Atqui
quo
gravius
pungit
eos
conscientia,
eo
magis
adversus
Deum
fremunt,
illique
succensent.
Cuperent
quidem
accessum
sibi
dari
ad
Deum
:
sed
quia
nonnisi
eius
iram
apprehendunt,
eius
conspectum
fugitant.
Ita
saepe
videmus,
eos
qui
per
iocum
dictitant
satis
opportunam
inter
extremos
spiritus
poenitentiam
fore,
quum
eo
ventum
est,
inter
saeva
tormenta
clamitare
non
iam
esse
obtinendae
gratiae
tempus:
se
enim
exitio
esse
devotos,
quia
nimis
sero
Deum
quaesierint.
Interdum
quidem
erumpunt
in
has
voces,
O
si,
o
si:
sed
mox
desperatio
omnia
illorum
vota
abrumpit,
faucesque
illis
praecludit,
ne
longius
procedant.
18.
Non
enim
accessistis
ad
mortem
qui
tangatur,
vel
ignem
accensum,
ac
turbinem,
et
caliginem,
et
procellam,
19.
et
tubae
sonitum,
et
vocem
verborum
:
quam
qui
audierant,
excusarunt,
ne
illis
proponeretur
sermo.
20.
Non
enim
ferebant
quod
edicebatur,
Etiamsi
bestia
tetigerit
montem,
lapidabitur,
aut
iaculo
configetur.
21.
Ac
sic
terribile
erat
visum
quod
apparuit,
Moses
dixit:
Expavefactus
sum,
et
tremefactus.
22.
Sed
accessistis
ad
Sion
montem,
civitatem
Dei
viventis,
Ierusalem
coelestem,
23.
Et
ad
conventum
innumerabilium
angelorum,
et
ecclesiam
primogenitorum
qui
scripti
sunt
in
coelis,
et
iudicem
omnium
Deum,
et
spiritus
|